Ένα κι ένα κάνει....

"Ντριιιιιιιιιιιιιιν!!!"

'Μισώ τα ξυπνητήρια, που να πάρει και να σηκώσει.....'

"Ντριιιιιιιιιιιιιν!!!"

"Σε άκουσα...." μουρμούρισε η Λένα και άπλωσε  ένα χέρι με μακριά μαύρα νύχια, καπάκωσε το δονούμενο ξυπνητήρι και το...πέταξε το πάτωμα.

"Α να χαθείς κι εσύ..." μουρμούρισε και γύρισε πλευρό στο απαλό, ζεστό κρεβατάκι της.

***

"Λένα! Ειναι και μισή, κορίτσι μου! Θα κάνεις την τιμή στους καθηγητές σου να πας την πρώτη ώρα, ή θες ειδική πρόσκληση;"

'Μαμάδες...Μόνο να φωνάζουν τα πρωινά ξέρουν; σκέφτικε η Λένα και άνοιξε ένα (μα μόνο ένα!) κουρασμένο μάτι για να κοιτάξει την μητέρα της που έστεκε απο πάνω της με τα χέρια στην μέση και τα μάτια να συναγωνίζονται τα καζάνια της Κόλασης απο τα νέυρα.

"Τι με κοιτάς; Σήκω και τρέχα! Δεν θα ξαναέρθω να δικαιολογήσω απουσίες κακομοίρα μου, παρά μόνο στα όνειρά σου!"

Και με την απειλή να αιωρείται, η μητέρα της έκανε μεταβολή και επέστρεψε στην κουζίνα της για να ...βάψει τα νύχια της!

Η Λένα ξεφύσηξε και κουκουλώθηκε με το πάπλωμά της όσο πιο καλά μπορούσε για να αποφύγει τον ήχο της κουζίνας, του ραδιοφώνου που - στον Θεό που πιστεύεις! - στις επτά και μισή το χάραμα έπαιζε σκυλάδικα!

"Δεν είναι ζωή αυτή..." βόγκηξε και πέταξε γρήγορα το πάπλωμα απο πάνω της πριν το μετανιώσει.

"Τι είπες;" ακούστικε η φωνή απο την κουζίνα. Η Λένα απορούσε που η μητέρα της ακουγόταν πάντα σαν να ήθελε να αφήσει τις φωνητικές της χορδές στο πατάκι της κουζίνας...αλλά καλό θα ήταν να μην της το έλεγε αυτό!

"Τίποτα!" είπε απλά και ξεμπέρδεψε. Κοίταξε το ρολόι τοίχου και αναστέναξε. Έπρεπε να βιαστεί αν δεν ήθελε να δει σύντομα την μητέρα της να κάνει παράπονα στο γραφείο του Λυκειάρχη....

***

Είκοσι λεπτά αργότερα, το θρανίο της την καλοσόριζε για έναν ακόμα ύπνο. 

Ποιός αντέχει πρώτη ώρα μαθηματικά; Σίγουρα όχι εκείνη. Κοίταξε κουρασμένα στην άλλη άκρη της αίθουσας. Ενώ ο καθηγητής τα έδινε όλα στον πίνακα, εκεί, στο πρώτο θρανίο, μια οπτασία κρατούσε επιμελώς σημειώσεις.

Το χαλαρό ύφος, ο άνετος τρόπος που κρατούσε το στυλό, τα λεπτά και μακρυά τεντωμένα πόδια...Όλη του η στάση έδιχνε οτιδήποτε άλλο παρά άγχος. Και αυτό το επιμελώς ατιμέλητο χτένισμα σίγουρα δεν έδιχνε σαν να είχε γίνει μέσα στα πέντε λεπτά που είχε η Λένα διαθέσιμα για να φτιάχνει τα μακρυά μαλιά της....

Ξεφύσιξε κουρασμένα και προσπάθησε να βγάλει την εικόνα του Βασίλη απο το μυαλό της. Ήταν ιδιαίτερα...τοξική και θα της έκαιγε και τα εναπομείναντα  αλόβητα εγκεφαλικά κύταρα. Κρίμα δεν ήταν; Είχε και έξι ακόμα ώρες να ανταπεξέλθει στην Κόλαση που λέγεται σχολείο...

Ενα σκούντιγμα την επανέφερε στην πραγματικότητα και γύρισε να κοιτάξει δίπλα της. Η so called "κολητή" της Μάνια την κοίταγε με ένα εκνευρισμένο ύφος. "Καρφώνεσαι χοντρά." της είπε ξερά και το βλέμα της έγινε ακόμα πιο επιτιμιτικό.

"Και νοιάστικα τώρα, τι να σου πω..." μουρμούρισε η Λένα και γύρισε στο ...κάρφωμα. Ο Βασίλης κοίταγε ακόμα στον πίνακα. "Μα, μου λες πώς γίνεται να είναι τόσο φυτό και ταυτόχρονα τόσο cool;"

"Άλλη δουλειά δεν είχα απ' το να αναλύω τις χάρες του γόη..." μούγγρισε μέσα απο τα δόντια της η Μάνια και κάρφωσε με αδικαιολόγητο μίσος το τετράδιό της με το στυλό.

"Νευράκια, νευράκια;" την πείραξε η φίλη της.

"Εμ, αν έχω εσένα και την μουρμούρα σου για τον Μπιλάκο πρωινιάτικα..."

Η Λένα χαμογέλασε. "Να μην αναφέρω τον Χρήστο που κάθεται ακριβώς πίσω απο τον Μπιλάκο, λοιπόν,ε;"

Το αποτέλεσμα ήταν άμεσο και...άκρως ικανοποιητικό! Τα μάγουλα της Μάνιας φούντωσαν κι έριξε μια κλεφτή ματιά στην άλλη άκρη της αίθουσας.

"Να τον αφήσεις  εκεί που κάθεται!" σφίριξε επιτακτικά και προσποιήθηκε πως κρατούσε σημειώσεις, όμως τα μάτια της έπαιζαν συνεχώς προς την μεριά του Χρήστου.

"Δεν πάει πουθενά, κούκλα μου...Πόσο μάλλον προς την μεριά σου, αν συνεχίσεις να κάνεις πως δεν σε νοιάζει!"

Η Μάνια την κοίταξε δολοφονικά. "Δάσκαλε που δίδαξες...." άφησε την φράση μισοτελειωμένη για να δώσει έμφαση, και η Λένα κούνισε το κεφάλι.

"Ξέρω..." μουρμούρισε αποκαρδιομένη και έγυρε πάλι στο θρανίο της. "Ξέρω..."

***

Τεντώθηκε για να ξεπιαστεί και, ασυναίσθητα, κοίταξε ξανά προς την μεριά του.Ένα μικρό πλήθος είχε σχηματιστεί ξανά γυρω του, όπως σε κάθε διάλειμα.

Πλήθος κοριτσιών, για την ακρίβεια. 'Πού την  βρίσκει τόση δημοτικότητα ρε γαμώ το;'

Η σκέψη αυτή δεν περνούσε μόνο απο το μυαλό της Λένας, αλλά και απο όλο τον ανδρικό πληθυσμό της τάξης. Ο Βασίλης ήταν κάτι σαν μασκότ και τους έκλεβε τα κορίτσια! Η κυριαρχία  του απόλητη και αδιαμφησβήτητη! Ακόμα και ο Χρήστος, κατά σειρά δεύτερος σε "χάρη" "τόλμη και γοητεία" στράβωνε τα καλοσχηματισμένα χείλη του σε έναν μορφασμό πόνου που προερχόταν απο το ...χτυπημένο του φιλότημο!

"Κοίτα μούτρα ρε..." μονολόγησε η Μάνια και σταύρωσε τα χέρια στο στήθος. "Ο Χρηστάκης τα πήρε...!"

"Περίμενες οριμότητα; Το άτομο είναι τζαζ..." Τάδε έφη Λένα, Φωνή Της Λογικής.

"Περίμενα να κοιτάξει για καμιά κοπέλα που να μην είναι κολημένη με τον Βασίλη." είπε στεγνά η Μάνια και η φίλη της γέλασε.

"Όχι πως έχεις κάποια συγκεκριμένη στο μυαλό σου, όχι...!"

Και ξαφνικά...έγινε το θαύμα! Τα μάτια - μυδράλια του Χρήστου σάρωσαν την αίθουσα και έπεσαν...πάνω στην Λένα.

"Οχ Παναγίτσα μου...Εμένα κοιτάει;" ρώτησε η Μάνια που, εκτός από ερωτοχτυπημένη, ήταν και μύωψ.

Η Λένα ξεροκατάπιε 'Και τώρα τί της λες;', αλλά κούνισε καταφατικά το κεφάλι.

"Θα κάνω πάρτυ, με κοιτάει!" σταυροκοπήθηκε διακριτικά η Μάνια, κοιτώντας τον Χρήστο...ο οποίος δεν έλεγε να πάρει τα μάτια του απο την Λένα!

'Έλα Χριστέ...αυτό μας έλειπε τώρα...'

***

Ήταν το μόνο που της έλειπε και το μόνο που απέκτησε! Όλη μέρα ο Χρήστος κοιτούσε την Λένα και η Μάνια τον Χρήστο γιατί πίστευε πως κοιτούσε εκείνη! Και άντε να της πείς πως ο έρωτάς της είχε στραμμένη την προσοχή του λίγα εκατοστά πιο πέρα!

Μέχρι το τέλος του επταώρου Η Λένα νόμιζε πως θα τρελαθεί. Ο τύπος είχε γίνει η σκιά της απο την μια στιγμή στην άλλη!

' Τι στο καλό, κεραυνοβόλος έρωτας...;' σκεφτηκε όταν τον είδε να περπατάει πίσω της ( σε μια αρκετά μεγάλη, ευτυχώς, απόσταση ) στον δρόμο για το σπίτι της. Η Μάνια δίπλα της γύρναγε συνεχώς το κεφάλι πίσω, πιστεύοντας πως ο Χρήστος την ακολουθούσε, μα το κεφάλι της Λένας ήταν αυτό που κόντευε να σπάσει απο τον πονοκέφαλο!

Όταν τελικά έκλεισε την πόρτα του σπιτιού της πίσω της και κατέρευσε στο πάτωμα, άφησε τον εαυτο της να πάρει μια βαθιά ανάσα. Επιτέλους μόνη!

'Πραγματικά, αν αυτό συνεχιστεί, δεν ξέρω κι εγώ τι θα κάνω!'

***

Τελικά η κατάσταση ξεπέρασε κάθε προσδοκία της. Όταν, μια σχεδόν εβδομάδα μετά, η Μάνια παραληρούσε απο απόγνωση διότι ο Χρήστος 'ακόμα να κάνει την πρώτη κίνηση' και βαλάντωνε στο κλάμα ακούγοντας ξεχασμένα απο τον Θεό καψουροτράγουδα, Η Λένα την συντρόφευε στο κλάμα με ακόμα μεγαλύτερη ένταση και με τα νεύρα σπασμενα.

"Μα δεν είναι απαίσιο αυτό...;" κλαψούριζε η Μάνια.

"Είναι, είναι! Δεν αντέχω άλλο!" συμφωνούσε η Λένα και σκούπιζε τα μάτια της.

"Εσύ τώρα γιατί κλαίς;" ρώτησε η Μάνια μετά απο μερικά λεπτά έντονου κλάματος στην τουαλέτα του Λυκείου  και την κοίταξε με ένα ζευγάρι πρησμένα και κοκκινισμένα μάτια.

η Λένα ανασήκωσε τους ώμους. "Για συμπαράσταση!" και συνέχισε να κλαίει ακόμα πιο δυνατά!

***

'Δεν πάει άλλο....αν συνεχίσει να μου μιλάει για τον Χρήστο θα την χτυπήσω....θα την χτυπήσω πολύ!'

Ευτυχώς δεν χρειάστηκε να την χτυπήσει...πολύ! Και αυτό γιατι, μια μόλις ώρα μετά την απόφαση αυτή, ο Χρήστος διάλεξε να ...αποκαλύψει στην σοκαρισμένη Λένα τα εσώψυχά του.

"Λένα....Μπορώ να σου πω;". Την πρόλαβε στην ουρά του κυλικείου.

"Και δεν μου λες..." μουρμούρισε η Λένα και τον ακολούθησε στην άλλη άκρη του προαυλίου, σε μια γωνιά που ήταν κοινό μυστικό πως ξεμοναχιάζονταν τα ζευγαράκια.

'Κουδούνια θα μου κρεμάσουν...' σκέφτηκε και τα αυτιά της κοκκίνισαν απο ντροπή. Αλλά...μια ψυχή που'ναι να βγει, ας βγει!

"Λένα...σε παρακολουθώ μέρες τώρα-"

'Δεν άρχισε καλά η κουβέντα...'

"Και ανακάλυψα πως...να μωρέ..."

'Να τος και ο δισταγμός...'

"...ανακάλυψα πως μ'αρέσες πολύ ρε Λένα!"

'Κι εγώ τι φταίω που εσύ το ανακάλυψες;' της ήρθε να φωνάξει, αλλά κρατήθηκε 

"Χμμ..." είπε μόνο.

"Ε, αυτο..." είπε ακόμα πιο αμήχανα ο Χρήστος και έμπλεξε τα δάχτυλά του μεταξύ τους. "Και...."

'Έχει κι άλλο;' σκέφτηκε απεγνωσμένα η Λένα

"Και θα ήθελα να τα φτιάξουμε!" της ξεφούρνησε.

"Εμένα με ρώτησες;!;". Έκλεισε το στόμα με το χέρι την στιγμή που κατάλαβε πως το είχε πει δυνατά.

Ο Χρήστος ανοιγόκλεισε τα μάτια έκπληκτος. "Ε, σκέφτηκα πως-"

"Κακώς σκέφτηκες και δεν ρώτησες πρώτα!". Το άρχισε που το άρχισε...θα το τελείιωνε τουλάχιστον σωστά! Και συνέχισε ακάθεκτη.

"Συγγνώμη, Χρηστάκη μου, αλλά όλο αυτό, αν θες την γνώμη μου, ήταν ένα μεγάλο λάθος! Δεν είπα ποτέ πως μ'αρέσεις και, να σου πω κάτι, δεν είναι σωστό να παίρνεις κόσμο από πίσω στα καλά καθούμενα, Χρήστο μου!" είπε με μια ανάσα. "Είσαι πολύ καλό παιδί, και πολύ ωραίος, δεν λέω, αλλά...εγώ είμαι αλλού...Οπότε, για το καλό σου, ρίξε τα όμορφα ματάκια σου σε κοπέλες που καίγονται γι αυτά!"

"Δεν καταλαβαίνω..." μουρμούρισε ο Χρήστος, άναυδος απο το κήρυγμα. Η Λένα χαμογέλασε κουρασμένα.

"Κοίτα λιγάκι δίπλα σου, αγόρι μου! Για την ακρίβεια...δίπλα μου! Άντε κι έχει γίνει το κεφάλι μου καζάνι μιάμιση βδομάδα τώρα!". Και η Λένα, αφήνοντας πίσω της έναν άφωνο Χρήστο, έκανε μεταβολή πάνω στα all starάκια της κι έφυγε.

Όλως παραδόξως έφυγε χωρίς να παρατηρήσει μια λιγερή φιγούρα να την κοιτάει έντονα, γερμένη σ'έναν τοίχο, πολύ κοντά στο σημείο που μίλαγε λίγο πριν...

***

"Είμαι ευτυχισμένη!" Ούρλιαζε στο τηλέφωνο η Μάνια λίγες - ελάχιστες - μέρες μετά! "Μου ζήτησε να τα φτιάξουμε!"

"Να φανταστώ πως είπες ναι, έτσι;" ρώτησε εναγωνίως η Λένα. Όχι για κάποιον άλλο λόγο, αλλά γιατι αν η φίλη της θυμόταν τώρα να το παίξει δύσκολη, θα είχε να παρηγορήσει τον Χρήστο...ο οποίος τις τελευταίες μέρες την κηνυγούσε για να μιλήσουν για την Μάνια. Παρά την ευχάριστη αλλαγή σκηνικού, ήθελε να τελειώνουν πια με αυτήν την παρατραβηγμένη ιστορία.

"Φυσικά και του είπα ναι!" είπε η Μάνια απο την άλλη γραμμή, εμφανώς προσβεβλημένη.

'Δόξα τω Θεω...' χαμογέλασε η Λένα, όμως το χαμόγελό της πάγωσε όταν άκουσε την επόμενη φράση της φίλης της.

"Όμως...δεν ξέρω αν πραγματικά ταιριάζουμε ρε Λενάκι...Και αν-"

"Δεν έχει 'και αν', Μάνια!" την έκοψε η Λένα "Είσαστε πλασμένοι ο ένας για τον άλλον! Τέλος!" και έκλεισε το τηλέφωνο με την καρδιά της να χτυπάει σε ρυθμό καν-καν.

"Αυτό μας έλειπε τώρα, να έχουμε και πισωγυρίσματα! Ε, δεν θα το αντέξω!"

***

Ευτυχώς αυτό που άντεξε τελικά ήταν η σχέση της Μάνιας με τον Χρήστο. Βρήκε ο Φίλιππος τον Ναθαναήλ και ηρέμησαν όλοι. Η Λένα δε, ευτυχισμένη με την απόλυτη ησυχία τις ώρες των μαθημάτων ( αφού η Μάνια ήταν πολύ απασχολημένη να κοιτάζει τον Χρήστο για να της μιλάει) είχε όλο τον χρόνο δικό της να σκέφτεται τα δικά της προβλήματα...

Κυρίως ένα πρόβλημα...με επιμελώς ατιμέλητα μαλιά ...

***

Μια ήρεμη μέρα γεμάτη μαθήματα είχε φτάσει στο τέλος της, και η Λένα έβαζε βιαστικά τα βιβλία μέσα στην παραγεμισμένη τσάντα της. Το κρεβάτι της περίμενε και δεν έπρεπε να το απογοητεύσει! Άλλωστε η Μάνια είχε φύγει προ πολλού με τον Χρήστο, οπότε δεν χρειαζόταν να πηγαίνει αργά στον δρόμο και να σταματάειι κάθε λίγο και λιγάκι για να αναλύει τα προτερήματα και τα ελατώματά του.

Ωστόσο ένιωθε ένα μικρό τσιμπιματάκι ζήλειας που εκείνη ήταν μόνη της...

Κάποιος 'σκόνταψε' πάνω της καθώς περπατούσε, και η γεμάτη τσάντα έπεσε στον δρόμο, σκορπίζοντας το περιεχόμενό της μπροστά στα πόδια του 'δράστη'. Η Λένα βρέθηκε να κοιτάει απο πολύ κοντά τις μύτες των παπουτιών αυτού που την έριξε κάτω και , όταν τόλμησε να σηκώσει τα μάτια, έτοιμη να βρίσει γερά όποιον το έκανε, κατάπιε την γλώσσα της μαζί με όσα ήθελε να πει.

Μπροστά της - και αρκετά πάνω απο το κεφάλι της - βρισκόταν ο Βασίλης!

'Ε, όχι....Όχι αυτός...'

"Λένα! Χίλια συγγνώμη!' βιάστηκε να την βοηθήσει να σηκωθεί μετά το πρώτο σοκ εκείνος. "Εισαι καλά;"

"Αν εξαιρέσεις οτι παραλίγο να φιλήσω την άσφαλτο...μια χαρά!" αναφώνησε η Λένα, και για πρώτη φορά δεν ντράπηκε που έλεγε αυτό ακριβώς που ήθελε. Ο Βασίλης χαμογέλασε και έσκυψε να μαζέψει τα βιβλία που ήταν πιο κοντά του. Το πάνω - πάνω ήταν αυτό των μαθηματικών.

"Ωραίο βιβλίο έπιασες..." είπε εκείνη πικρόχολα και έσκυψε να μαζέψει τα υπόλοιπα...θύματα.

"Ε, όχι κι έτσι! Πες μου οτι έχεις πρόβλημα  στα μαθηματικά να τρελαθώ!" παραπονέθηκε ο Βασίλης και η Λένα τον κοίταξε γελόντας.

"Ζήτημα είναι αν παίρνω την βάση!Όχι σαν εσένα που έχεις το είκοσι για την πλάκα σου!"

Εκείνος την κοίταξε και της έδωσε το τελευταίο βιβλίο. "Αν έχεις πρόβλημα, μπορώ να σε βοηθήσω, ξέρεις. Δεν μου είναι κόπος..."

Δεύτερη φορά που κατάπιε την γλώσσα της. "Ν-να με βοηθήσεις; Εσύ;"

Μάλλον το είπε πολύ έντονα. Τα φρύδια του σχεδόν εξαφανίστικαν μέσα στα επιμελώς ατημέλητα μαλιά του. "Θες κι άλλον;"

"Όχι!Ε-εννοώ..." 'Ηλίθια! Είμαι ηλίθια!'

Ο Βασίλης χαμογέλασε. "Έκλεισε τότε! Θα σου κάνω μαθήματα, και μην τολμήσεις να πεις όχι, δεν το δέχομαι!"της είπε αυστηρά, έπειτα όμως

χαμογέλασε. "Τι με κοιτάς έτσι, δεν είμαι και τόσο κακός δάσκαλος!"

"Ε...ναι....ok..." ψέλισε η Λένα κι ένιωσε τα μάγουλα και τα αυτιά της να καίνε.

"Ωραία! Γράψε μου τώρα το κινητό σου σαν καλό κορίτσι για να κανονίσουμε πότε θα βρεθούμε!"

***

Λίγα λεπτά αργότερα τον έβλεπε να απομακρύνεται, κρατώντας το χαρτάκι με το κινητό της στο χέρι του.

Ναι, θα έκανα μαθήματα μαζί...

Ναι, σ'ένα μάθημα που μισούσε...

Όχι, δεν ήταν όνειρο!

Τσίμπισε διακρητικά το χέρι της και πόνεσε. Θα έκανε μαθήματα με τον Βασίλη!

Και κάτι της έλεγε πως εκείνο το "Έχεις φάση τελικά εσύ!" και το κλείσιμο του ματιού δεν ήταν τα απολύτως αναγκαία για να χτίσει μια ...'σχέση  εμπιστοσύνης' με τον μέλλοντα 'δάσκαλό' της.

Τελικά, ίσως τα μαθηματικά να μην ήταν τόσο απαίσια...!