Η Ώρα της Χολής #1: Το κακόγουστο καμάκι

Από την Melane με αγάπη.

~Για όλες εκείνες τις φορές που μια όμορφη νύχτα έγινε σκηνή κακόγουστης τανίας...~

1. "Το σχόλιο για το κολιέ" (based on true events!)

Με βλέπεις και φοράω στο λαιμό, ή κρεμασμένο σε μια παραμάνα κάπου πάνω μου ένα κλειδάκι τόσο δα μικρό. Προφανώς κλειδί από λουκέτο. Με το γεμάτο αυτοπεποίθηση χαμόγελό σου με πλησιάζεις, κοιτάς το κλειδάκι (αν είσαι και λίγο hands on το πιάνεις κι όλας...)

"Τι είναι αυτό;" χαμογελάς ακόμη πιο εκνευριστικά. Κι από μέσα μου λέω, "Σε παρακαλώ μην το πεις..."

Μα φυσικά, επειδή δεν έχεις μισή στάλα πρωτοτυπίας στο αίμα σου, το λες.

"Το κλειδί της καρδιάς σου;"

1) Αν ήταν το κλειδί της καρδιάς μου βρε μπετόβλακα, θα το κρεμούσα στο λαιμό;

2α) Και μόνο πρακτικά να το πάρεις, η καρδιά δεν έχει κλειδαρότρυπα. Οπότε άσε το κακόγουστο καμάκι στην άκρη και πάρε τα χέρια σου από το κλειδί μου.  

2β) Έστω οτι είσαι τόσο μπετόβλακας που πιστεύεις οτι είναι όντως το κλειδί της καρδιάς μου... Λες να μην το έχω ξανακούσει και το λες με τόση μαγκιά (κλανιά κι απόστημα θα πρόσθετα, αλλά έχω τρόπους) ;

3) Περιμένεις πως με το που θα ακούσω το (κακόγουστο) σχολιάκι σου θα κάνουν καρδούλες τα μάτια μου, θα ξεκρεμάσω το κλειδί, θα στο δώσω και θα πω "Ναι! Και τώρα είναι δικό σου!" ; Μάλλον ναι, ε;

Βρες άλλο τρόπο να με εντυπωσιάσεις. Κάτι λιγότερο mainstream, ίσως;

2. "Ο πατέρας"

Κάθομαι και μιλάω με τις φίλες μου στο μπαράκι. Με σταμπάρεις από την άλλη άκρη, σε σταμπάρω κι εγώ.

Εσύ, βέβαια, με σταμπάρεις επειδή φοράω μίνι. Εγώ, απ' την άλλη, αναρωτιέιμαι από ποιο μπαούλο με ναφθαλίνη ξέθαψες αυτό το αισχρό ναυτικό πουκάμισο.

Με το ποτό στο χέρι, πλησιάζεις. Πέφτει άκρα σιωπή στην παρέα μου καθώς, όχι μόνο έπεσα μέσα για το μπαούλο από το οποίο ξέθαψες το πουκάμισο, μυρίζει και ναφθαλίνη.

"Κοπελιά..." Κάηκες στο ζέσταμα, φίλε. Κοπελιά να πεις ... άντε μην πω καμιά κουβέντα.

Με κοιτάς στα μάτια, κι αναρωτιέμαι αν θα μου ζητήσεις να κάνω λίγο πιο πέρα για να ζητήσεις νερό από τον μπάρμαν.

"...Κλέφτης ήταν ο πατέρας σου;"

Μάλιστα... Τώρα θα μου πεις πως έκλεψε αστέρια και μου τα έδωσε για μάτια.

Αντίδραση νούμερο 1:

Γουρλώνω τα μάτια, κοιτάω γύρω μου αλαφιασμένη. "Ποιος στο είπε;!;"

Αντίδραση νούμερο 2:

"Στην αρχή ναι. Μετά μπήκε μέσα για φόνο. Εξ' αμελίας, φυσικά! Βγαίνει αύριο..."

Μερικές φορές απορρώ... Ποιος σας είπε πως με τέτοιες ατάκες θα σας πάρουμε στα σοβαρά; Πενήντα χρόνια πίσω, που ήταν στη μόδα, ίσως (και το λέω με επιφύλαξη) και να έπιανε το κόλπο.

3. "Μόνη σου;" (based on true events!)

Κάνω βόλτες ανάμεσα σε τραπέζια και ανθρώπους για να φτάσω σώα σε μια γωνιά λιγάκι πιο ελεύθερη. Αποφεύγω με το ζόρι τον δίσκο που περνάει ξυστά απάνω απ' το κεφάλι μου (κι αυτό λόγω ύψους, μην νομίζεις!) και παρά λίγο με πατάει ένας απρόσεκτος με την αρβύλα του.

Λαχανιασμένη ακουμπάω στον τοίχο και ξεφυσάω. "Πάει κι αυτό..."

"Μόνη σου είσαι;" ακούγεται μαι φωνή από το υπερπέραν. Κοιτάω δεξιά, τοίχος. Κοιτάω αριστερά, ένα παιδί τρία κεφάλια πιο ψηλά από εμένα. Μούσια, γένια, σκουλαρίκια, ωραίο στυλ.

"Έτσι λέω."

Χαμογελάς. Έρχεσαι λίγο πιο κοντά -λες και υπάρχει ο άπλετος χώρος!- και με κοιτάς καλά-καλά.

"Τι θα κάνεις μετά;"

Προβλεπόμενη απάντηση νούμερο 1:

"Θα διαλλέξω άλλο μέρος για να παραμείνω μόνη μου."

Προβλεπόμενη απάντηση νούμερο 2:

"Αν συνεχίσεις να πλησιάζεις; Φόνο."

Τι λεω τελικά:

"Θα πάω να βρω τη σχέση μου, με περιμένει έξω."

1... Με ξέρεις κι από χθες;

2... Αν ήθελα παρέα, θα την είχα βρει.

3... Σταμάτα να την πέφτεις σε ό,τι κινείται (μόνο του) στο χώρο. Θα πάρουν χαμπάρι πως είσαι σαβουρο.....(αχεμ)

Best regards στους Καμακοφέροντες,

Melane.