Μια σελίδα ημερολογίου

"Για δες..." μουρμούρισε η Μαρίνα καθώς τα μάτια της έπεσαν στο παλιό της ημερολόγιο. Τι παλιό δηλαδή, παλαιοληθικό, πριν τέσσερα χρόνια είχε σταματήσει να γράφει! Τελειώνοντας το Λύκειο κατάλαβε πως παραήταν παιδάστικο να περνάει ώρες και ώρες πάνω απο ένα χαζό τετράδιο κα να γράφει αυτά που, όπως πίστευε, θα μπορούσε να κρατήσει στο μυαλό της.

Άνοιξε την πρώτη σελίδα και είδε την αφιέρωση που είχε γράψει όταν το ημερολόγιο ήταν καινούριο "Μια καινούρια σελίδα στην ζωή μου!". Χαμογέλασε και μετά συνοφριώθηκε απότομα. Τι άτσαλα που ήταν τα γράμματά της! Μετά ξεφύλισε στα γρήγορα το τετράδιο και την προσοχή της τράβηξε μια σελίδα με τίτλο " Απολογία ". 'Αρχισε να διαβάζει. Όσο προχωρούσε τόσο τα φρύδια της έσμιγαν πάνω απο την μύτη της.

"Η ζωή αυτή σε θέλει φυγά. Μην τρέχεις. Κυνήγησέ την."

" Κανένας δεν με ρώτησε αν ήθελα να γεννηθώ...Δεν ήθελα, μα το κατάλαβα μόνο όταν κοίταξα γύρω μου και είδα πως αυτός ο κόσμος είναι γεμάτος κακούς ανθρώπους, ψεύτες και απατεώνες."

 " Αναγκάστικα να μεγαλώσω, και δεν το ήθελα. Είναι ωραίο να ζεις με τις αυταπάτες της παιδικής σου ηλικίας και να πιστεύεις πως έχεις τις απαντήεις σε όλα σου τα προβλήματα...Μεγάλωσα;"

  " Μου είπαν οτι πρέπει να έχω ευθύνες, μα γύρω μου έβλεπα ανεύθυνους ανθρώπους που δεν ήξεραν να μου δώσουν σωστά μαθήματα και μόνο να είναι "έξω απο τον χορό" και μόνο να κριτικάρουν με τον χειρότερο τρόπο μπορούσαν. Απέκτησα μεγαλύτερες ευθύνες απο αυτές που μπορούσα να αντέξω."

 " Όταν μου μίλησαν για αγάπη, έδιξα μια φωτογραφία της οικογένειάς μου και είπα 'είναι οι μόνοι άνθρωποι που θα με αγαπήσουν γι 'αυτό που είμαι'. Όμως αγάπη δεν είναι να αλλάζεις τον άλλον, ούτε να τον πατρονάρεις επειδή πάει καλύτερα στον κόσμο σου..."

 " Έγινα μια έφηβη γεμάτη νεύρα. Μου έδωσαν τσιγάρα και δεν κάπνησα. Μου έδωσαν ξυραφάκια για να "κόψω φλέβα" και άρχισα να γελάω. "Στους αδύναμους χαρακτήρες λέμε όχι". Αυτό έγινε το μότο μου. Όμως όταν είπα πως θα γίνω δυνατή, γέλαγαν και οι πέτρες."

 " Είπα όχι στην κανονικότητα που θέλει όλα τα καλά παιδάκια να γίνονται emo, hard core ή pop και rap...Μαζοποίηση... Και όταν όλες οι φίλες μου άφηναν τα μαλιά τους να μακραίνουν, εγώτα έκοβα και τα έκανα καρφάκια. Εκεί να δεις κράξιμο..."

  " Κατάλαβα - κάπως αργά η αλήθεια είναι - πως δεν μπορούν όλοι να δεχτούν και να υποτηρίξουν τις επιλογές μου."

Η Μαρίνα σήκωσε τα μάτια και κοίταξε το ρολόι της. Τα μαθήματα άρχιζαν σε 2 ώρες...Είχε χρόνο...

" Έμαθα να μη έχω είδωλα και ινδάλματα. Όταν γκρεμίζονταν προκαλόυσαν μονάχα αηδία. Και συνήθως δεν έφτεγα εγώ που γκρεμίζονταν..."

  " Μίσησα το ψέμα, γιατί ήμουν hard core ψεύτρα και στα μάτια των άλλων έβλεπα πόσο γελεία φαινόμουν. Απο τότε έκανα πέρα κάθε ψεύτη και τον κράτησα έξω απο την ζωή μου."

  " Όταν χώριζαν οι γονείς μου, ήταν οι χειρότερες εβδομάδες της ζωής μου, γιατί πολύ απλά ένα κομμάτι της κατέρευσε. Και η Μαρίνα, εγώ, δεν θα ήταν ποτέ ξανά ίδια. Η Μαρίνα μεγάλωσε πολύ απότομα..."

Απο κάτω είχε κολλήσει μια φωτογραφία. Ο νεότερος εαυτός της χαμογελουσε μέσα απο το ιλουστρασιόν χαρτί, με τα κοντά μαλιά, σχεδόν αγορίστικα, να πετάνε. Το σκούρο κραγιόν της έδινε μια άγρια όψη, και η χοντρή γραμμή του Eye linner τόνιζε τα μαύρα μάτια. Δίπλα της η μητέρα της, μ' ένα τεράστιο χαμόγελο κι ένα...παρδαλό φόρεμα, κρατούσε στα πόδια της την μικρή της αδελφή. Εκείνη, τρισευτυχισμένη που ο φακός εστίαζε πάνω της, χαμογελόυσε - κάπως φαφούτικα - και έπεζε με τα κοντά σκουροκάστανα μπουκλάκια της. Πιο δίπλα, κολλήμένες η μία πάνω στην άλλη για να χωρέσουν στην φωτογραφία, η νονά της - "Α, ναι, τότε τα μαλιά της ήταν πιο πολύχρωμα και απο το ουράνιο τόξο, το είχα ξεχάσει αυτό..." - με τις πάμπολες ανταύγιες κι ένα πιτσιρίκι στην αγγαλιά - "Οπ, το Χριστινάκι. Α ρε ξαδελφούλα..." - και η κολλητή της, με τα πόδια σταυρωμένα και τα πυρόξανθα μαλιά πιασμένα κότσο.

 Χαμογέλασε. Epic φωτογραφία, αν σκεφτεί κανείς πως έβαζε την κάμερα στο αυτόματο και έτρεχε για να προλάβει πριν ανάψει το καταραμένο κόκκινο φωτάκι!!!

"Τελικά τα καταφέραμε όμως, ε...;" μουρμούρισε και χάιδεψε το χαρτί.

Οι παράξενες ιδεολογίες, οι τόσες σκέψεις...Κατέληξαν κάπου ανάμεσα στο παντού και το πουθενά μετά απο τέσσερα χρόνια. "Τελικά το μόνο που μένει είναι μερικά θαμπά συναισθήματα που ποτέ δεν θυμάσαι πως υπήρξαν μέσα σου..." απεφάνθη η Μαρίνα και πήρε το στυλό - ένα απο τα αγαπημένα της μπλε Faber-Castel - και έπαιξε λιγάκι μ' αυτό, κοιτώντας σκεφτικά την σελίδα. Ξανακοίταξε το ρολόι τοίχου και σούφρωσε τα χείλη.  Θα αργούσε στο μάθημα αν συνέχιζε έτσι...

"Ε, αι στο καλό, ένα μάθημα είναι..." μουρμούρισε και δάγκωσε ελαφρά το κάτω χείλος της. Έφερε το στυλό μια άσκοπη βόλτα πάνω απο το χαρτί και, αφού βρήκε μια κενή σελίδα πίσω-πίσω, άρχισε να γράφει.

"Είμαι η Μαρίνα. Τώρα πια δεν μπορώ να σκεφτώ τον εαυτό μου ως παιδί, και δεν μου έρχεται στο μυαλό καμία σπουδαία ιδεολογία, καμία βαρύγδουπη δήλωση για να καταγράψω. Θυμάμαι όμως πως κάποτε ξόδευα πολλά στυλό για να γράψω ακόμα και την τελευταία βλακεία που μου ερχόταν στο κεφάλι. Προσπαθώ να θυμηθώ εκείνο το κορίτσι που ήμουν κάποτε, μα δεν μπορώ. Και όποτε πιάνω στυλό τώρα πια, είναι για να γράψω κάποια εγρασία ή να σημειώσω κάποιο βοβλίο. Ξέχασα ακόμα και να ζωγραφίζω..."

Κοίταξε απογοητεμένη τις λέξεις. Τις έλειπε εκείνο το άνετο ύφος που χρησιμοποιούσε κάποτε.

"Μεγάλωσα. Δεν θέλω να ξεχάσω, όμως μάλλον η μνήμη του ανθρώπου δεν χωράει και πολλά. Πρέπει κάτι να σβήνουμε για να έχουμε χώρο στο μυαλό μας. Θυμάναι όμως πως κάποτε ήμουν δηλωμένη single και γελάω!"

"Χάλια τα πάω...." γέλασε και άφησε κάτω το στυλό. "Τελικά ο πιο αληθινός μας εαυτός βγαίνει εκεί που δεν το περιμένουμε, σωστά; Εκεί που απλά γράφουμε χωρίς να σκεφτόμαστε..."

Σταμάτησε να μιλάει και σκέφτηκε τι είχε μόλις πει. Χαμογέλασε με τον εαυτό της και κούνησε ελαφρά το κεφάλι. Πήρε το στυλό και ζωγράφισε ένα χαμογελαστό προσωπάκι. "Τελικά" έγραψε "μερικά κουσούρια μας μένουν ακόμα και μετά απο χρόνια."

Μπορεί να μην ήταν πια το κοριτσάκι που φόραγε τα ξεβαμένα τξιν και είχε τα μαλιά κοκαλωμένα με ζελέ...Τα άφησε μακρυά και τα πέρασε ανταύγιες σε μια κρίση πανικού και επυθυμίας για αλλαγή...

Σίγουρα δεν χώραγε στον αγαπημένο μαύρο σωλίνα της, γιατί είχε περάσει το XS εδώ και περίπου τέσσερα με πέντε χρόνια. Τώρα οι μακρυές φούστες, αρκετά πιο σοβαρές απο τις έξαλες mini που συνήθιζε ως παιδί, ήταν η προτήμισή της.

Η μαύρη σκιά ήταν κάπου θαμένη μέσα στα "σύνεγρα ζωγραφικής ", όπως τα ονόμαζε η μητέρα της τότε, και το death μωβ κραγιόν μάλλον θα φάνταζε απαίσιο σε συνδιασμό με τις ξανθές ανταύγιες.

"Τουλάχιστον είμαι ακόμα εγώ, ακόμα και τώρα, παρά τις μακρυές φούστες και τις ξανθές ανταύγιες και τα τακούνια που είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου πως ποτέ δεν θα φόραγα..." μονολόγισε και έκλεισε το ημερολόγιο. Το έβαλε προσεκτικά μέσα στο συρτάρι του και σηκώθηκε. Πήρε την εργασία της, φρεσκοτυπομένη, και την τσάντα της, κλείδωσε το σπίτι κι έφυγε.

***
"Ρε Ρούλα, λες να μου πάει αν τα ξαναβάψω καστανά...;"

Το τηλέφωνο έμεινε σιωπηλό, και ένα ελαφρύ χάχανο ακούστικε μετά από λίγο.

"Τι έπαθες ρε, κρίση; Μια χαρά είναι οι ξανθές ανταύγιες!'

"Είπα μήπως τα αφήσω στο φυσικό μου και τα ξανακάνω κοντά..."

"Να σου πω, έχεις πυρετό; Ξέρεις πόσο καιρό έχεις να τα κόψεις;!;"

"Τέσσερα χρόνια."

"Και αποφάσισες στα 22 σου να ξαναγίνεις φρίκουλας;"

"Ε, όχι και φρίκουλας ρε Ρούλα! Μια χαρά ήμουν!"

"Ναι, αυτό λέω κι εγώ : μια χαρά χάλια! Σύνελθε, Μαρίνα! Μεγαλώσαμε!"

Η γραμμή έκλεισε και η Μαρίνα έμεινε να κοιτάει το κινητό στο χέρι της.

"Ε, άι στο καλό κι εσύ...άκου φρίκουλας!" άφρισε η Μαρίνα κι έβαλε το κινητό στην τσάντα της.

Κοίταξε μια κοπέλα που περνούσε απο το απέναντι πεζοδρόμιο. Μαύρο σορτάκι πάνω απο ένα μαύρο διχτυοτό καλσόν. Κόκκινα μαλιά μέχρι την μέση, μαύρες ανταύγιες, ψιλοτάκουνες μπότες, κόκκινο τοπάκι...

Αναστέναξε και μπήκε στο κτήριο της σχολής της. Μάλλον θα έπρεπε να συμβιβαστεί με την ιδέα πως ό,τι αλλάζεις δεν μπορείς να το ξαναφέρεις πίσω. Μετά από λίγο είναι αργά, κι εσύ απλά μένεις να κοιτάς στο απένταντι πεζοδρόμιο και να τρώγεσαι που άλλαξες. Μαλλιά είναι αυτά, κιλά είναι αυτά, άνθρωποι γύρω σου, ιδεολογίες; Αν τα αφήσεις, σε αφήνουν...

'Και θέλω ακόμα να πιστεύω πως είμαι το ίδιο άτομο με εκείνη την κοπέλα στην φωτογραφία; Αμ δε...Γιατί αν ήμουν,δεν θα με ένοιαζε η γνώμη της Ρούλας και της κάθε Ρούλας, και θα θυμόμουν να γράφω και να ζωγραφίζω, και θα φόραγα κι εγώ κοντά σορτσάκια και καλσόν και τα αγαπημένα μου all star και...'

"Αι στο καλό..." μουρμούρισε. "Αν ήμουν εκείνο το κορίτσι που ήμουν κάποτε θα μπορούσα να βάλω ένα stop στις σκέψεις μου και απλά να ζήσω την ζωή μου όπως θέλω, και όχι όπως υπαγορεύει η ηλικία μου..."