Έγκυος, ποια; Εγω;

Καλό θα ήταν να πω ότι δεν σκόπευα να αποκτήσω παιδί πριν έχω δικό μου σπίτι και μια άλφα ωριμότητα να τo διαχειριστώ…

Αλλά θα ακουστεί πολύ ανώριμο αν το θέσω έτσι, ειδικά αν προσθέσω ότι, παρά τις όποιες ανασφάλειες, πάντα ήθελα να κάνω ένα παιδί όσο πιο νέα γινόταν. Λίγο αντικρουόμενα τα δύο, μεν, αλλά τα πράγματα σπάνια έρχονται όπως τα υπολογίζεις κι ακόμη πιο σπάνια οι συνθήκες είναι κατάλληλες για να υλοποιήσεις το οποιοδήποτε ουτοπικό σχέδιο έχεις στο μυαλό σου. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως δικαιολογούμαι για την όποια επιλογή μου – ελάχιστες φορές οι συνθήκες πραγματικά μας αναγκάζουν να κάνουμε κάτι που δεν θέλουμε.

Κι αφού είπα τα απαραίτητα, ορίστε και το πως έγιναν τα πράγματα.

Κάπου στις αρχές του χρόνου, όταν είχαν πια περάσει κάποιοι μήνες που ο Γιάννης – η σχέση μου τα τελευταία επτάμισι χρόνια – είχε γυρίσει από μια δύσκολη θητεία στον Έβρο, συνειδητοποίησα πως μέναμε σχεδόν ενάμιση χρόνο στο ίδιο σπίτι με τη μητέρα του. Μια ακόμη συνειδητή επιλογή που είχε, προφανώς, τα θετικά και τα αρνητικά της. Το ένα – τεράστιο για εμένα, κι εκεί στάθηκα – θετικό της όλης υπόθεσης ήταν πως είχα, επιτέλους όσο χρόνο ήθελα με τον σύντροφό μου. Να σημειωθεί βέβαια ότι δούλευα και μάλιστα αρκετά μακριά από το σπίτι, οπότε σε καμία περίπτωση δεν γύριζα ξεκούραστη. Άρα, πρακτικά, δεν είχα όσο χρόνο ήθελα, αλλά όσο περισσότερο χρόνο γινόταν – που κι αυτό βέβαια ήταν πολύ καλύτερο από τις συναντήσεις για καφέ μια φορά την εβδομάδα λόγω απόστασης και χρόνου.

Να σημειωθεί ακόμη πως, με το που ο Γιάννης έφυγε για Εβρο, ξεκίνησε η πρώτη καραντίνα. Και μετά η δεύτερη. Κι έπειτα, όταν πλέον είχε γυρίσει, η τρίτη…

Και κάπου τον Φεβρουάριο, μαζί με τη συνειδητοποίηση του χρόνου που περνούσε, μπήκαν και ψύλλοι στ’ αυτιά μου με μια μικρή καθυστέρηση. Μικρή, μερικές ημέρες…

Που έγιναν λίγο περισσότερες ημέρες, τις οποίες έπεισα τον εαυτό μου ότι είχα υπολογίσει λάθος. Μέσα στα τόσα χρόνια σχέσης, δεν είχα μείνει ποτέ έγκυος, οπότε δεν είχα και λόγο να ανησυχώ, σωστά; Και μάλλον – αυθαίρετο εκείνο το μάλλον – δεν μπορούσα να κάνω και παιδί, τι διάολο, δεν θα είχε τύχει ως τώρα; Στο κάτω-κάτω, δεν είχα ποτέ σταθερό κύκλο. Τι 28 ημέρες, τι 36; σκέφτηκα.

Πόσο λάθος έκανα…

Το πρώτο τεστ εγκυμοσύνης το έκανα για την πλάκα μου, η αλήθεια είναι. Και όταν βγήκε θετικό δεν το πίστεψα κι όλας. Άντε καλέ, έγκυος και μαλακίες. Λάθος κάνει το τεστ, ξανασκέφτηκα.

Το δεύτερο το έκανα την ίδια μέρα. Προφανώς κι εκείνο το δεύτερο θετικό τεστ ήταν λάθος, αφού «έχουν πάντα ένα ποσοστό να πέσουν έξω.» Εγώ ήξερα καλύτερα από το τεστ, εννοείται.

Έκλεισα ραντεβού για χοριακή (για τους γνώστες μια αιματολογική εξέταση που μετράει την ορμόνη που εκκρίνει ο οργανισμός μόνο σε περίπτωση εγκυμοσύνης, ή στην απίθανη περίπτωση όγκου στον εγκέφαλο)

Προφανώς, λοιπόν, όταν πήρα στα χέρια μου τα αποτελέσματα της πολύ, ΠΟΛΥ θετικής χοριακής, είχα όγκο στον εγκέφαλο.

«Άννα, είσαι έγκυος και πρέπει να δούμε τι θα κάνουμε.» Η φωνή της λογικής (του Γιάννη, όχι της δικής μου λογικής.)

«Ρε συ, μπορεί να είναι λάθος το αποτέλεσμα» (δυσπιστία) «Μήπως να κάνω και μια δεύτερη;» (ηλιθιότητα)

«Σοβαρέψου. Τι θα κάνουμε;»

«Κοίτα να δεις… Αν όντως ισχύει, ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΩ, εγώ το θέλω.»

Και κάπως έτσι, δημοκρατικά, παρά το κακό timing, το γεγονός ότι και οι δύο είμαστε απελπιστικά αδαής, το κρατήσαμε. Κι αν εκείνο ήθελε ας έμενε, εγώ έξωση δεν θα του έκανα, για λόγους καθαρά προσωπικούς.

[Εκείνη τη δεύτερη χοριακή τελικά την έκανα, περιμένοντας να βγει αρνητική και να διαψεύσει μια αλάνθαστη μέθοδο ελέγχου τα τελευταία 40 χρόνια και δύο πολύ αξιόπιστα τεστ του εμπορίου με ποσοστά επιτυχίας πάνω από 90%. Μάντεψε, βγήκε θετική.]

Ο πρώτος άνθρωπος που το έμαθε ήταν η μητέρα του Γιάννη (η οποία, παρά το γεγονός ότι πνίγηκε με το νερό που έτυχε να πίνει εκείνη την ώρα, το πήρε πολύ πιο ψύχραιμα απ’ όσο φανταζόμασταν ή ελπίζαμε.)

Αυτό που ποτέ δεν περίμενα ήταν ότι θα χρειαζόταν να πείσω την ίδια μου τη μάνα ότι δεν της λέω ψέματα για κάτι, υπό τις κατάλληλες συνθήκες, τόσο σοβαρό.

Εντάξει, η αλήθεια είναι πως την είχα στο τηλέφωνο μισή ώρα μιλώντας για τα κουτσομπολιά της οικογένειας, το ότι έπρεπε να φτιάξω την ντουλάπα μου και τα σουτζουκάκια που θα μαγείρευα για μεσημέρι. Ε, κάπου εκεί, στα σουτζουκάκια λύγισα (πεινούσα κι όλας…). Μεταξύ κύμινου και μπαχαριού, έριξα την ανακοίνωση.

«Και που λες, μάνα, είμαι έγκυος και θα το κρατήσω.»

«Άσε ρε.» Χμμ….θα είχε πλάκα αυτό.

«Μάνα, αλήθεια, έκανα χοριακή και είμαι έγκυος.»

«Ρε άντε παράτα με και μη λες ψέματα.»

«Μαμά, δεν θα σου έκανα πλάκα για κάτι τόσο σοβαρό.» Με είχαν πιάσει πλέον τα νεύρα μου και γελούσα. Στο μυαλό της μητέρας μου, όποιος γελάει προφανώς ψεύδεται ασύστολα.

«Αφού σε ακούω που γελάς! Σταμάτα την πλάκα και δεν σε πιστεύω!»

«Να σου δώσω τον Γιάννη να στο πει; Περίμενε!»

Περιττό να πω ότι δεν πίστεψε τίποτα παρά μόνο μετά από περίπου δέκα λεπτά και κάτι. Λογικά κάπου εκεί, πάνω στο κρίσιμο δεκάλεπτο, έκατσε το νέο κι έκατσε και η μάνα μου σε μια καρέκλα.

«…δηλαδή δεν μου κάνεις πλάκα;» Επιτέλους….

Νομίζω πως μέσα σ’ εκείνα τα λεπτά, θα μπορούσα πιο εύκολα να την έχω πείσει πως με υιοθέτησε παρά για το ότι ήμουν έγκυος. Απλά και μόνο επειδή η προσπάθεια με εξάντλησε δεν το δοκίμασα, μη φανταστείς.

…

Πολύ θα ήθελα να πω ότι δεν δυσκολεύτηκα μέχρι τώρα, 18 εβδομάδων και κάτι, αλλά θα είναι κατά το ήμισυ ψέμα. Δυσκολεύτηκα να καταλάβω ότι πρέπει να ρίξω τους ρυθμούς μου, να μην κάνω όσα έκανα – κι όσο γρήγορα τα έκανα. Τα πονάκια στην κοιλιά μου, οι κράμπες, κάτι άκυρες ναυτίες στις χειρότερες ώρες της ημέρας που ευτυχώς δεν κράτησαν πάνω από ένα μήνα, ο σταθερός πόνος στη μέση και το ισχίο μου, μαζί με μια ωραιότατη εντολή γιατρού να κάτσω στ’ αυγά μου, μου το υπενθύμισαν. Ούτε δουλειά, ούτε βόλτες – όπως ήλπιζα – ούτε ορθοστασία…

Τώρα που το σκέφτομαι, μπορεί και τίποτα από όλα αυτά να μην με πείραξε. Ίσως το χειρότερο, ή το πιο κραυγαλέο σημάδι εγκυμοσύνης που βίωσα ήταν που σταμάτησα να χωράω στα τζιν μου – και τα δέκα νούμερο S – από τον πρώτο κι όλας μήνα. Τα 47,5 κιλά που είχα διατηρήσει με κόπο σε όλη τη διάρκεια της καραντίνας πήγαν περίπατο πολύ γρήγορα, η κοιλιά μου άρχισε να φουσκώνει με υπερβολικά ταχείς ρυθμούς για το στάνταρ που είχα στο μυαλό μου.

Άσε η πείνα…

Δεν έτρωγα πρωινό ποτέ, ποτέ ΠΟΤΕ. Ένας καφές και στο τσακίρ ένα κουλούρι (Θεσσαλονίκης, φυσικά). Πλέον το πρώτο που θα κάνω όταν ξυπνήσω – πέραν του να ταΐσω τις γάτες μου, βέβαια – είναι να φάω. Ό,τι υπάρχει; Ό,τι κινείται; Ό,τι τρώγεται χωρίς τύψεις κι ενοχές; Ίσως κι όλα αυτά μαζί. Τουλάχιστον για τον πρώτο μήνα – αυτόν που θυμάμαι πιο καθαρά, κι αυτό επειδή με ενόχλησε αυτή η απότομη αλλαγή στις διατροφικές μου συνήθειες – το πρώτο μου μέλημα ήταν να μην πεινάω. Δηλαδή να τρώω ανά τρίωρο, και το τρίωρο να το κρατάω με προσπάθεια. Είναι μια από τις νέες προσθήκες στην καθημερινότητά μου, μαζί με τον καφέ decaf (μπλιαχ) και μερικούς τόνους σίδηρο, ασβέστιο, φιλικό οξύ και όλα τα συμπληρώματα που προσπαθούν να αντισταθμίσουν τις άπειρες ελλείψεις μιας πολύ απρόσεκτης δίαιτας μερικών – αρκετών – ετών.

Αλλά δεν παραπονιέμαι. Άλλες περνάνε τους πρώτους μήνες σκυμμένες πάνω από μια λεκάνη τουαλέτας και κινούνται μέσα στο σπίτι σαν μαραμένα κουνουπίδια. Κάποιες άλλες, λιγότερο τυχερές, απαγορεύεται να αφήσουν το κρεβάτι τους. Παρά τις όποιες τεχνικές δυσκολίες, με θεωρώ τυχερή από την άποψη ότι απλά έπρεπε να κάνω λίγο «μπάστα», που λέμε και να δώσω χρόνο στο Alien που κουβαλάω και θα κουβαλάω για τους επόμενους μήνες να εγκατασταθεί με την ηρεμία του.

Ανέφερα πως είναι αγόρι;

Ναι, μάλλον πρέπει να ασχοληθώ με αυτό και κάποια άλλα θέματα αστείου περιεχομένου σε μελλοντικό κείμενο.

Συνεχίζω και κάπως απεχθάνομαι οτιδήποτε «μπεμπε». Μπεμπέ φορμάκια, ρουχαλάκια, κουταλάκια, τραγουδάκια και τα λοιπά παρελκόμενα, μαζί με την ελαφρά σιελόρροια κάθε νέας μητέρας που μιλάει για τα σχέδιά της, το μωρό της και το πως έφαγε, έκλαψε, γέλασε.

Βέβαια, θα μου πεις, μέχρι τα είκοσί μου χρόνια απεχθανόμουν και τα μωρά.

Τι να πω, όλα τελικά είναι θέμα συγκυριακό. Αν για ακόμη μια φορά καταλήξω να κάνω αυτά που κοροϊδεύω, έρμαιο κι εγώ των καταστάσεων, απλά θα με μουτζώσω και θα πω «τόσα ήξερες, τόσα έλεγες». Δεν αποκλείω τίποτα πλέον.

Έγκυος, ποια; Εγώ; Έλα απαυτό στον τόπου σου, που έλεγε και η γιαγιά μου.

Φιλιά μέχρι την επόμενη φορά,

Άννα.