Φθίνουσα

Και το κενό
όπως μέσα σου θεριεύει, χάνεται μα πιάνει χώρο
Αφήνει στίγματα και φλόγες ξερές
να καίνε πάνω στο δέρμα,
θύμησες μαύρες περασμένων εποχών και πληγών που δεν έκλεισαν ποτέ
και πλακάκια πατωμάτων περασμένων με χλωρίνη ξανά και ξανά
-μπας και αλλάξει λίγο το χρώμα, μήπως ασπρίσει και η διάθεση μαζί-
Μα το μαύρο είναι χρώμα ισχυρό.

Αυτό το κενό που αρχή και τέλος δεν έχει.

Δεν έχει άσχημη γεύση μια στιγμή μοναξιάς μέσα σε τόσες
-θυμίζει λίγο απορρυπαντικό-
Αφήνει στη γλώσσα το κατακάθι της παρέας
που σε λίγο θα καταπιείς.
Και πάει.

Κι όταν βρίσκεις -για μιαν ανάσα, μια στιγμή- αυτό που ψάχνεις
μα το χάνεις απ’ τα χέρια σου μέσα σαν νεράκι που κυλά
κι όλο το θες και το ζητάς σαν πεζοπόρος διψασμένος
-σαν τον κρεμασμένο που ζητά το σκαλοπάτι να σωθεί-
μα σ' αφήνει...

Κάλλιο να μη δεις ποτέ το φως του ήλιου
παρά να στο στερήσουν μετά το πρώτο βλέμμα.

Πόσο να αντέξω με σκέψεις φαγωμένες
στις άκρες τους
-Γωνίες μισοσχισμένες οι σακούλες που φυλάω τα όνειρά μου και χύνονται απ΄ έξω οι κλωστές και φεύγουν οι στιγμές-

Με μαύρες σελίδες δεν γεμίζεις λευκή ζωή, τοίχους λευκούς, στίχους λευκούς
χαρούμενη -λένε κάποιοι σοφοί- η καινούρια αρχή
Κι όλο παίρνω μελάνια
χρωματιστά
μπας και ξεχάσω τη μονοτονία
Κι αυτό το ντο-ρε-μι της αταξίας
που όλο βαράει επίμονα σαν χαλασμένο ξυπνητήρι
σαν να μου λέει "είναι ώρα, σήκω"

Μα κοιμάσαι.

Και είναι ο ύπνος όμοιος με θάνατο,
μονάχα πιο αργός και σταθερός
Λιγότερο μόνιμος, σαθρός
για όσους ψάχνουν
μια έξοδο
- ή έφοδο -

Φθίνουσα

Αν μπορεί να χαρακτηριστεί "ποίηση" , αυτό είναι μία από τις πρώτες μου προσπάθειες. Θα ακολουθήσουν κι άλλες, κάποιες καλύτερες, κάποιες χειρότερες. 

Practice makes perfect!~
Love, Melane.