In Sickness and in Health

Μερικές φορές νομίζω πως εγώ και οι αρρώστιες/δυσλειτουργίες του κεντρικού μου συστήματος πάμε πακέτο. Σαν να εαίνια εργοστασιακές ρυθμίσεις που δεν μπορώ να διαγράψω. Ίσως και να είμαι λίγο "μιμίκα" που λέει και μια ψυχή.

Ακόμη καλύτερα, είναι σαν να έχω βγει για ψώνια, Σάββατο μεσημέρι, χωρίς τη λίστα που μου έχει γράψει η μητέρα μου με τα απολύτως απαραίτητα (τα οποία αυγατίζουν όταν ψωνίζει εκείνη, κατά έναν περίεργο τρόπο)...

Κάνε την εικόνα: εγώ, με το καλαθάκι μου περάσμένο στο μπράτσο, με το χαλαρό κοτσάκι στη βάση του αυχένα και τη φορμίτσα που έχει κάπως ξεφτύσει στα μπατζάκια, κοιτάζω αφηρημένη τα ράφια του σούπερ μάρκετ και σφυρίζω χαρωπά. Έχω ξεχάσει τη λίστα και προσπαθώ να θυμηθώ τι πρέπει να ψωνίσω, οπότε το πηγαίνω λιγάκι ψάχνοντας (όμως είμαι σίγουρη πως απαραίτητα πρέπει να αγοράσω γάλα κι ένα έξτρα πακέτο χαρτοπετσέτες).

Πέφτει το μάτι μου πάνω σ’ ένα πακέτο με χαρούμενα χρώματα που γράφει «Πονοκέφαλοι: Αποτελέσματα Άμεσα». Σκέφτομαι “Ε, ας το πάρω, ποτέ δεν ξέρεις...”. Τσουπ, μπήκε στο καλαθάκι.

Λίγο παρακάτω, σε ένα ράφι που δεν φτάνω πολύ καλά, πρέπει να κάνω μυτάκια για να δω όλα τα πακέτα με το μουντό καφετί χρώμα, βλέπω τη λεζάντα «Στομαχόπονος». “A...καιρό έχω να πάρω απ’ αυτό!” σκέφτομαι, για για καλό και για κακό, παίρνω δύο πακέτα. Να με φτάσει για μια-δυο εβδομάδες.

“Τι άλλο μας λείπει...; Ωπ! Χαπάκια για το στομάχι, για το κεφάλι, για τους πόνους στην κοιλιά... Νομίζω είμαστε ok.”

Βλέπω μια-δυο κυρίες να περνάνε, μουτρωμένες, με τα καροτσάκια φορτωμένα. Μάλλον θα έχουν και παιδιά, γιατί ανάμεσα στα δικά τους ψώνια βλέπω πολλά κουτιά με «Ιλαρά», «Πυρετό», «Σπασμένο Πόδι» και «Ψείρες». Έχουν το χαρούμενο βλέμα του οσιομάρτυρα και την ενεργητικότητα τσαλαπατημένου γυμνοσάλιαγκα, παρ’ όλα αυτά συνεχίζουν να βάζουν στα καρότσια τους πράγματα με ζήλο, θέλοντας παράφορα να κάνουν το σπίτι τους ένα μικρό σούπερ μάρκετ.

[Αν ποτέ είχες μια γιαγιά που πέρασε κατοχή, ή πόλεμο, ή κάτι παρόμοιο, καταλαβαίνεις τι εννοώ. Είναι αυτό το «ας πάρω τώρα που μπορώ γιατί αύριο μπορεί να μην μου φτάνουν τα χρήματα να αγοράσω» που όλες οι γιαγιάδες έχουν, αλλά για κάποιο λόγο και οι μαμάδες μας το κληρονόμησαν! Και μάλιστα χωρίς να έχουν περάσει κατοχή (έλα πες μου ώρα...) Το ονομάζω «Επίκτητο Κατοχικό Σύνδρομο», και πολύ φοβάμαι οτι το αναπτύσω κι εγώ παρά τη θέλησή μου...]

Οι διάδρομοι τελειώνουν, μα κάνω ένα γύρο ακόμη, έτσι για σιγουριά. Δεν ξέχασα τίποτα; Ακόμη χαρούμενη, πηγαίνω στο ταμείο, νιώθωντας τα πρώτα τσιμπήματα του πονοκέφαλου (πολύ άμεσα αυτά τα "Άμεσα Αποτελέσματα", όντως!), μα προσπαθώ να τα αγνοήσω. Σύντομα όμως τα τσιμπήματα γίνονται σφυρίτσες (από αυτά τα μικρά σφυριά που έχουν οι νευρολόγοι για να τεστάρουν αν τα νεύρα σου λειτουργούν σωστά, κι εσύ βλέπεις το πόδι η το χέρι σου να τινάζονται μόνα τους....;) κι έπειτα κανονικές σφυριές από βαριοπούλα.

Κι έχοντας, πλέον, καταφέρει να φτάσω στο σπίτι σώα και αβλαβής (λέμε τώρα) από την μικρή μου επιδρομή στο κατάστημα, αρχίζει να ενεργεί το νεοαποκτηθέν προϊόν «Στομαχόπονος». Είναι λες κι ένα άορατο χέρι (όχι εκείνο της οικονομίας, το άλλο) ψαχουλεύει μέσα μου και κάνει στη μπάντα όλα μου τα όργανα για να βασανίσει το εντεράκι μου. [Είναι η στιγμή που με το «καλημέρα σας» εσύ πετάς τα πράγματα κάτω και τρέχεις στην κοντινότερη τουαλέτα σαν να μην υπάρχει αύριο]  Λίγα λεπτά αργότερα νιώθω -και δείχνω- σαν να έχει περάσει από πάνω μου οδοστρωτήρας: Κορμοστασιά ορθή γωνία, χρώμα λευκό πεθαμενατζί ( γνωστό επίσης και ως ‘’εκρού του νεκρού’’), μαύροι κύκλοι κάτω απ’ τα μάτια (και μια καρδούλα χίλια κομμάτια...). Σε συνδιασμό με το σπορ ντήσιμο που προτιμώ μέσα στο σπίτι, μάλλον περί αστείου πρόκειται, καθώς η μεγαλύτερη διαδρομή είναι σαλόνι-μπάνιο-δωμάτιο.

 Να το πω πιο σωστά, καναπές-μπιντές-κρεβάτι.

Ημερολόγιο καταστρώματος, 22 Νοέμβρη

Όλα βαίνουν καλώς, θεωρώ. Μετά από δύο μέρες πλήρους ακινησίας, σκεπασμένη με δεκαεπτά κουβέρτες μπροστά από την τηλεόραση, νομίζω οτι έχω αρχίσει να αναρώνω. Απόψε κάθομαι και γράφω, καθώς η υποψία καλυτέρευσης γίνεται αργά και σταθερά, βεβαιότητα. Βέβαια, μια ζάλη, μιαν ανακατωσούρα ακόμη την έχω... Κάτι το στομάχι μου που δεν επιτρέπει τίποτα πιο βαρύ από σούπα κοτόπουλο (σαν να νιώθω τα πρώτα πούπουλα να φυτρώνουν....) και φρυγανιές με μέλι (δοκιμασμένη συνταγή που εφαρμόζεται σε περιπτώσεις πυρετού μέχρι και τύφο), κάτι η δοκιμή με τα ζεστά μακαρόνια που μάλλον σε κακό μου βγήκαν, νιώθω σαν μαραμενο μαρούλι. Με λιγότερα σκουλίκια, θα μου πεις, αλλά και πάλι....

Παρά τις τεχνικές δυσκολίες εμού και της μητρός (το αριστερό της χέρι δεν συνεργάζεται με το λοιπό σώμα, εφαρμόζοντας στην εντέλεια το «να μην ξέρει η δεξιά τι ποιεί η αριστερά»), καταφέραμε να στολίσουμε το σπίτι για τα Χριστούγεννα! Μας πήρε μόνο πέντε ώρες με μια ενδιάμεση στάση για φαγητό.

Στον απολογισμό της ημέρας έχω να αναφέρω: ένα άρτια εξοπλισμένο δέντρο με λαμπιόνια αρκετά για να ρίξουν το γενικό του σπιτιού, καθώς και μπάλες για να πετάμε στα ζόμπι, αν γίνει αυτή η ριμάδα η Αποκάλυψη τις προσεχείς ημέρες. Ένα μικρότερο δεντράκι (με, σαφώς, λιγότερα λαμπάκια, όμως αυτά είναι δεμένα με σύρμα για μεγαλύτερη αποδοτικότητα στο πνίξιμο) χρώματος μωβ-φούξια. Σκόρπια λαμπάκια σε δύο ακόμη δωμάτια (αρκετά μέτρα, αν τα ενώσεις, για μια γρήγορη έξοδο από το μπαλκόνι του πρώτου ορόφου). Ευπειθώς αναφέρω τουλάχιστον πέντε χριστουγεννιάτικες κάλτσες κρεμασμένες στο υπόλοιπο σπίτι.

Πόσο απολαμβάνω να είμαι άρρωστη όταν έρχονται οι γιορτές.... Πόσο μου αρέσει να μυρίζω το πρωϊ τα μελομακάρονα που ο φούρνος στη γωνία ανηλεώς πλάθει και φουρνίζει, κι εγώ να μη μπορώ να δοκιμάσω.... Πόσο λατρεύω που πρέπει να παίρνω προληπτικά φάρμακα για τις ημικρανίες μου μαζί με άλλα χάπια για το στομάχι που θα με προστατέψουν από τα πρώτα φάρμακα! Oh the joy!

Δεν παραπονιέμαι, όμως. Έχω μια αξιαγάπητη μανα-μητέρα-μαμά που κάθε τρεις και λίγο ελέγχει αν έχω πυρετό, έναν αδελφό που προσπαθεί μάταια να κολήσει το όποιο μικρόβιο με ταλαιπωρεί για να μείνει σπίτι, κι ένα αγόρι που κάνει το τηλέφωνο σκουλαρίκι για να μου κρατάει παρέα («τις κρύες νύχτες του Χειμώνα»...)

In sickness and in Health, φίλε μου... 

Γκουχ, αψού και όλα τα σχετικά.

Από τη Melane με αγάπη.