Για το πτυχίο ρε γαμώτο!

Έχω πει πολλές φορές, μέσα μου κι έξω μου, πως το δημόσιο στην Ελλάδα δεν δουλεύει. Ποτέ όμως δεν ήθελα να πιστέψω, παρά τις επαρκείς ώρες αναμονής μου σε ΙΚΑ, ΚΕΠ και λοιπές κοινωνικές υπηρεσίες, παρά το ατελείωτο πέρα - δώθε για τη συμπλήρωση ενός εγγράφου που παίρνει δύο λεπτά με το ζόρι να συμπληρωθεί [παρά την πόρτα που έχουμε φάει για απλά θέματα τύπου "πρέπει να προσκομίσετε καινούρια έγγραφα για τον αδελφό σας που είναι επιβεβαιωμένα αυτιστικός, καθώς μετά την πάροδο δύο ετών μπορεί ο αυτισμός του να έχει περάσει". Γιατί, όπως όλοι γνωρίζουν, ο αυτισμός δεν διαφέρει από ένα κοινό κρυολόγημα, και άρα περνάει μετά από λίγο, ή έστω καλυτερεύει.]  πως το πρόβλημα δεν έγκειτα σε κάτι πέρα από τον γραφιοκρατικό μηχανισμό που σέρνεται.

"Γιατί" θα με ρωτήσεις. Και με το δίκιο σου. Διότι ή άγνοια, αγαπητέ μου, είναι ευτυχία.

Μετά όμως από μια επιτόπια παρατήριση, κατάλαβα κάτι που έκανε τα νεύρα μου να τσιτώσουν, το ηθικό μου να πέσει κατά δύο μονάδες, και την υπομονή μου να μειωθεί από το "ελάχιστο" στο "καθόλου"

Οι υπάλληλοι του δημοσίου απλά βαριούνται.

Και μετά από αυτό το μικρό εισαγωγικό σημείωμα, ας περάσουμε στα γεγονότα, για να μην κατηγορηθώ πως λέω ανακρίβειες. :)

...

Τρίτη #1

Η ώρα είναι περίπου δέκα το πρωί, βάλε - βγάλε λίγα λεπτά. Είμαι στημένη στη γραμματεία της σχολής (ονόματα δεν λέμε, οικογένειες δεν θίγουμε) μετά της μητρός, η οποία χτυπάει το πόδι ανυπόμονα στο πάτωμα, καθώς πρέπει να περιμένουμε κανα μισάωρο και βάλε.

Στον γκισέ, που ενδόξως καταλαμβάνει έναν ολόκληρο τοίχο (αυτό μεταφράζεται σε περίπου 7 μέτρα, άρα roughly 5 θέσεις) εργάζεται μία υπάλληλος. Είναι κοντή, στρυφνή, με μαλλί στο χρώμα του σαπισμένου καλαμποκιού (dirty blond το λένε οι φίλοι μας οι άγγλοι) και όλη την καλή διάθεση εκείνου που κάνει μια αγγαρεία και θέλει να το δεις. Τη στιγμή που φτάνει η σειρά μου, μάλιστα, έχει εκείνη τη χαρακτηριστική έκφραση που παίρνει η πρωτομάνα όταν πρέπει να αλλάξει το μωρό της.

Κοινώς είναι σαν να της έχει κολλήσει μια σκατούλα κάτω από τη μύτη.

Περιμένω υπομονετικά μπροστά της, καθώς συμπληρώνει αιτήσεις, κοιτάει βαριεστημένα την οθόνη του υπολογιστή της και κάνει πως δεν με βλέπει. Μετράω από μέσα που μέχρι το δέκα και καθαρίζω το λαιμό μου.

Εκείνη σηκώνε το φρύδι, χωρίς ακόμη να με κοιτάει.

Συνεχίζω να περιμένω. "Τώρα θα κοιτάξει, τώρα θα κοιτάξει" . Ψυχραιμία, κοπέλα μου.

"Πείτε μου!"

Όχι το ευγενικό "πείτε μου". Το εκνευρισμένο, σε στυλ "άντε τι κάθεσαι και περιμένεις;" πείτε μου.

Της εξηγώ την κατάσταση με όσα λιγότερα λόγια μπορώ για να μη φάω καμιά με το πάκο χαρτιά που έχει δίπλα της και μάλιστα της εξηγώ τι πρέπει να κάνει (δηλαδή να μου δώσει μια αναλυτική των μαθημάτων που έχω περάσει)

"Ναι, πείτε μου!"

Και αρχίζω να λέω τον αριθμό μητρώου μου, όπως κάνω κάθε φορά που ζητάω αναλυτική.

Και ακολουθεί ο εξής διάλογος:

"Χρειάζομαι ταυτότητα." 

"Μα σας λέω τον αριθμό μητρώου μου;"

"Κι εγώ που ξέρω ποια είστε;"

"Μα σας λέω τον αριθμό μητρώου μου!"

"Δεν μπορώ να δώσω δημόσιο έγγραφο χωρί αστυνομική ταυτότητα, δεν ξέρω ποια είστε"

Στροφή κι έξω με τη μάνα παραμάζωμα, βρίζοντας (έσωθεν πάντα) αφού ποτέ δεν μου έχουν ζητήσει ταυτότητα για αναλυτική στα πέντε χρόνια που σπουδάζω!

...

Συνέχεια, 7 ημέρες αργότερα

Την επόμενη Τρίτη ξαναπηγαίνω (και πέφω πάνω στην ίδια ξινομούρα), της ζητάω αναλυτική για τα μαθήματα (έχοντας, χαρούμενη εγώ, την ταυτότητα μαζί μου). Κι εκείνη μου ζητάει..... Το πάσο μου. Δηλαδή τον αριθμό μητρώου μου. Όχι την ταυτότητά μου, όπως μια εβδομάδα πίσω.

Μάλιστα.

Έχοντας επιτέλους το πολυπόθητο χαρτί, ρωτάω και για μια βαθμολογία που περιμένω εδώ κι ενάμιση μήνα (αισίως). Αναφέρω πως η καθηγήτρια Κα. Χ έχει δηλώσει η ίδια πως το μάθημα πρέπει να περαστεί ASAP στον κατάλογο βαθμολογιών, καθώς είμαι επί πτυχίο, και αυτό μου το έχει στείλει σε προσωπικό μύνημα.

Η ξινισμένη ξανθόψειρα κοιτάει το πάκο με τα χαρτιά της (διαφορετικό πάκο από την περασένη εβδομάδα, μη μπερδευόμαστε...) και, μετά από μια βιαστική ματιά, ανακοινώνει πως "δεν βλέπει το χαρτί, και μάλλον η καθηγήτρια έχει κάνει λάθος για το μάθημα".

"Από τη στιγμή που η Κα. Χ λέει πως το έστειλε, το έστειλε. Δεν μπορεί ολόκληρη καθηγήτρια να λέει ανακρίβειες" λέω, και με το ζόρι κρατιέμαι να μην πάρω το φάκελο να ψάξω μόνη μου για το κωλόχαρτο.

Γυρνάει λοιπόν εκείνη, με κοιτάει με το ύφος του νικητή και μου λέει "Μήπως θέλετε να μιλήσετε με την προϊσταμένη για το θέμα;" σίγουρη πως θα αρνηθώ για να μην γίνω ρεντίκολο που ζητάω να ασχοληθεί ανώτερο πρόσωπο με τη δική της δουλειά.

"Φυσικά και θα ήθελα" και την άφησα να με κοιτάει με το στόμα μισάνοιχτο, μπαίνοντας κορδωμένη σε όλο το 1,52 μου στην άιθουσα.

Δεν ξέρω με ποιανού τα μάτια τα κοίταξε η προϊσταμένη τα χαρτιά (μάλλον της κουκουβάγιας, δεν εξηγείται διαφορετικά) αλλά το έγγραφο που έψαχνα το βρήκε.

Έφυγα, δεύτερη εβδομάδα στη σειρά, από τη Γραμματεία του Τμήματος, σίγουρη μετά τη διαβεβαίωση της ευγενέστατης κυρίας Προϊσταμένης, οτι όλα είχαν πάρει το δρόμο τους....

...

Συνέχεια, 7 ημέρες αργότερα, λίγες ώρες πίσω (σύνολική αναμονή: 21 ημέρες)

"Όταν προσγειώθηκα στο Πορτ Άντζελες, έβρεχε. Δεν το είδα ως κακό οιωνό -απλά ως κάτι αναπόφευκτο. Είχα ήδη αποχαιρετήσει τον ήλιο" (Meyer, 1.5)

Πάτησα την αρβύλα μου στα πλακάκια του ορόφου με τον αέρα του ανθρώπου που έχει πια σιγουρευτεί για τον θρίαμβό του. Στο δεξί μου χέρι είχα περασμένη την τσάντα μου, στο αριστερό το λουράκι της ομπρέλας μου με τις φιογκάτες νεκροκεφαλές και τα λευκά πουά. Η εικόνα γενικά ήταν πολύ κινηματογραφική, μπορούσα μέχρι και να ακούσω ένα έπικ μέταλ τραγούδι να παίζει στο bachkround καθώς τίναζα την κοτσίδα μου δεξιά κι αριστερά.

Θα ήταν, τουλάχιστον, αν δεν έτρεχε η μύτη μου κι εκεί που στάθηκα να πάρω μια ανάσα δεν άρχιζε να χτυπάει το ξυπνητήρι στο κινητό μου.

Και πάλι όμως, δεν άφησα τη βροχή που ακουγόταν απ' έξω να με πτοήσει, ούτε το γεγονός οτι οι περσίδες στη γραμματεία ήταν κατεβασμένες. Ούτε καν η ελαφρυά μυρωδιά μούχλας που έβγαινε απ' τους τοίχους δεν κατάφερε να χαλάσει τη διάθεσή μου.

Fast forward στη στιγμή που ο ανεκδιήγητος υπάλληλος προσπαθεί να μετρήσει πόσα χρόνια έχω φοιτήσει στη σχολή, για να αποφανθεί πως "Ναι....Ναι, είστε επί πτυχίο.... Πρέπει να το προωθήσουμε το θέμα, να το παρετε το πτυχίο.." και άλλα τέτοια μισόλογα, για να καταλήξει τελικά να μου πει πως θα κάτσει να φτιάξει τη μισή σελίδα που χρειάζομαι για να αποφοιτήσω "αμέσως τώρα, μέχρι να τελειώσει η μέρα!" και να μην ανησυχώ.

Γιατί, φυσικά το χαρτί δεν το είχε ετοιμάσει, είχε αγνοήσει επιδικτικά το χαρτάκι που έλεγε "κατεπείγον" (το οποίο είχε βάλει η ίδια η Προϊσταμένη.....Ανταρσία μυρίζομαι) και η υποφαινόμενη πρέπει να περιμένει ακόμη μία εβδομάδα για να βγει η Αναλυτική της των μαθημάτων,

Δεν έχω κάτι άλλο να δηλώσω. Είναι μόνο Τρίτη, η εβδομάδα ακόμη είναι στην αρχή της...

Love, Melane.