Η Καραντίνα στη Ζωή μας

Ή η ζωή μας σε Καραντίνα, που είναι και το πιο σωστό.

Όπως και να το δει κανείς, η Καραντίνα ήρθε για να μείνει. Κι εμείς καλούμαστε να την αντιμετωπίσουμε με όποιον τρόπο μπορούμε, έτσι ώστε να βγούμε από αυτήν – σχεδόν  - όπως μπήκαμε. Τι είναι όμως, τελικά, αυτή η Καραντίνα και γιατί μας επηρεάζει τόσο; Γιατί πριν παραπονιόμαστε πως δεν μένουμε αρκετά στο σπίτι μας, πως δεν χαιρόμαστε την ξεκούραση που μας προσφέρουν το κρεβάτι και ο καναπές μας, ενώ τώρα δεν αντέχουμε να μείνουμε μέσα «στους τέσσερις τοίχους» και το κρεβάτι έχει γίνει ο εφιάλτης μας;

Παρακολουθώντας λίγο τα νέα (όχι καθημερινά και σίγουρα όχι όλη την ημέρα) είδα πως χειρίζονται την Καραντίνα και τη γενικότερη αλλαγή που έχει επιφέρει στις ζωές μας ο COVID-19 τα άτομα που έχουν «δημόσιο λόγο». Από πολιτικά πρόσωπα μέχρι γιατρούς και χρήστε του Youtube, standup κωμικούς ή απλά vlogers και απλούς κατοίκους της ηλεκτρονικής κοινότητας του Facebook, όλοι κάνουμε το ίδιο λάθος: Βάζουμε τον ιό στη ζωή μας χωρίς απαραίτητα να είναι εκεί. Τρώμε, κοιμόμαστε, ξυπνάμε, κάνουμε μπάνιο μαζί του, βγαίνουμε για ψώνια μαζί του. Είναι το πρώτο πράγμα που ακούμε το πρωί από το ραδιόφωνο και το τελευταίο που σκεφτόμαστε όταν τελειώσει η βραδινή μας ταινία. Γιατί;

Συνδέσαμε το «Μένουμε Σπίτι», ένα πιο φιλικό όνομα για την Καραντίνα, με τον COVID-19. Πως θα μπορούσαμε να μην; Έπρεπε όμως η σύνδεση να έχει μείνει εκεί. Όπως για το μυαλό μας το σύνθημα της «Ατομικής Ευθύνης» (που καλώς ή κακώς υπάρχει, ακόμη κι αν δεν θέλω να επεκταθώ στην Άλλη Ευθύνη που έχει γίνει ο ελέφαντας στο δωμάτιο τις τελευταίες εβδομάδες) έγινε «Εγκλεισμός Κατ’ οίκον», έτσι και το σπίτι μας έγινε το Δεσμωτήριο. Όσο κι αν αγαπάς το σπίτι σου, δεν θέλεις να έχεις την αίσθηση πως κάποιος σε αναγκάζει να μείνεις σε αυτό, έστω κι αν είναι όντως για το καλό σου. Είναι λογικό, όπως είναι λογικό και να θυμώνεις.

Ο θυμός είναι και αυτός ένα στάδιο πένθους. Άκουσα, πολύ σωστά, τον Στέλιο Ανατολίτη (κωμικός και συγγραφέας) να λέει πως όλη αυτή η περίοδος θα μπορούσε να εξηγηθεί ως ένας θάνατος. Αυτό που «πέθανε» και τώρα όλοι θρηνούμε, είναι η επιλογή μας. Η επιλογή να μείνουμε μέσα, που ξαφνικά έγινε καταναγκασμός. Το υποχρεωτικό «βγες έξω και πάρε προμήθειες» αντί για το «πάω για ψώνια για την εβδομάδα μου». Και, ίσως, το ακόμη χειρότερο «άκου για τι περνάει ο κόσμος» κάθε λεπτό της ημέρας, μέσα από εκπομπές, ομιλίες επιστημόνων, άρθρα σε κάθε τύπου εφημερίδα, ακόμη και ταινίες σχετικές με την εξάπλωση ιών.

[Πάνω σε αυτό, κι επειδή δεν έχω μάθει να ντρέπομαι που θυμώνω, γνωστό κανάλι επέλεξε μια εβδομάδα πριν να βάλει το Contagion σε ζώνη υψηλής τηλεθέασης, βάζοντας τον εκφωνητή να λέει «η ταινία που θυμίζει σχεδόν λεπτό προς λεπτό την εξάπλωση του Κορονοϊού». Επειδή ο φόβος του κόσμου δεν ήταν αρκετός, η αγωνία του για το αν νοσεί ή όχι επίσης και αυτό που χρειάζονταν ήταν μια ταινία ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ με έναν ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟ υπερ-ιό που σκοτώνει σε μέρες το μισό και βάλει πληθυσμό του πλανήτη. Ντροπή κι αίσχος στους ιθύνοντες του καναλιού που επέλεξαν να σπείρουν κι άλλο τρόμο για την τηλεθέαση. Αίσχος.]

Αυτό που περνάμε το περνάει όλος ο κόσμος σχεδόν. Αυτό που στερηθήκαμε, εν τέλει, εκτός της επιλογής μας, είναι και η καθημερινότητά μας.

Ως εργαζόμενη, ήξερα ότι θα ξυπνούσα το πρωί κατά τις 6. Θα ετοιμαζόμουν για τη δουλειά μου, θα έκανα περίπου δύο ώρες να φτάσω και άλλες οκτώ για να βγάλω τη βάρδιά μου. Κάπου εκεί μέσα θα μιλούσα με φίλους και συναδέλφους, θα έπαιρνα τηλέφωνο την οικογένειά μου, θα φρόντιζα τις λοιπές εκρεμότητές μου και η εργασιακή μου υποχρέωση τελείωνε εκεί. Ήξερα ότι κατά τις 23:00 θα έμπαινα σε ένα σπίτι, θα έπρεπε ίσως να μαγειρέψω, να περάσω λίγο χρόνο με το σύντροφό μου, να κοιμηθώ και να ξεκινήσει η επόμενη ημέρα.

Αυτό το λέμε ρουτίνα. Για πολλούς η ρουτίνα είναι κάτι κακό, για άλλους είναι μια σταθερότητα μέσα στην οποία μαθαίνεις να χτίζεις τη ζωή σου.

Ξαφνικά αυτή η ρουτίνα χάθηκε. Εγώ – όπως και πολύς ακόμη κόσμος – έπαψα να είμαι εργαζόμενη. Κλήθηκα να μείνω στο σπίτι για να είμαι καλά, εγώ και οι γύρω μου. Δεν είναι ανάγκη να ξυπνάω κάθε μέρα στις 6:00, δεν παίρνω τα μέσα για να πάω στη δουλειά μου, πολλές φορές δεν χρειάζεται να μαγειρέψω. Από ένα υπερδραστήριο άτομο που δεν είναι χρόνο να ξεκουραστεί έγινα ένα άτομο με χρόνο στα χέρια του, με πολύ χρόνο. Με κενό χρόνο. Κι αν κάτι με τρόμαζε πάντα, αυτό ήταν να έχω πολύ χρόνο και τίποτα να κάνω.

Ξέρω ότι αυτό το περνάνε τουλάχιστον άλλα 10 άτομα με τα οποία δούλευα μαζί. Αυτό δεν με κάνει να νιώθω καλύτερα για τον εαυτό μου. Το μικρό, αν και αθώο σχετικά ψέμα που μας λένε «Νιώσε καλύτερα που δεν το περνάς μόνος σου αυτό» δεν ισχύει, καθώς όλοι είμαστε, πρακτικά, μόνοι μας.

Η ζωή σε Καραντίνα ίσως σε κάποιους φαίνεται ευκαιρία να αναπροσαρμόσουν τη ζωή τους, να γεμίσουν τις μπαταρίες τους, να βρουν νέα πράγματα να κάνουν. Σε κάποιους άλλους ένα μαρτύριο που τους δένει τα χέρια και τους αφήνει έρμαια του εαυτού τους και των σκέψεών τους. Η αλήθεια είναι πως δεν υπάρχει μόνο ένας τρόπος να το δεις και το μόνο σίγουρο είναι πως δεν υπάρχει ένας «σωστός τρόπος» να το διαχειριστείς. Αν μπορώ να δώσω μια οπτική από την εμπειρία μου, θα είναι η παρακάτω:

Η ζωή μας πήρε μια λίγο δραματική τροπή. Όσοι είμαστε υγιείς ανησυχούμε μην αρρωστήσουμε, συν το πρόσθετο βάρος του εγκλεισμού και της αδράνειας. Όσοι είναι άρρωστοι φοβούνται μην κολλήσουν τα άτομα που αγαπάνε ή εκείνους που τους φροντίζουν και η καραντίνα είναι το τελευταίο πράγμα που τους νοιάζει – για την ώρα. Αν βγάλουμε τους συναισθηματισμούς, τα άγχη, τις φοβίες και το πένθος μας, αυτό που μένει είναι ο χρόνος. Η Καραντίνα είναι κι αυτή μια μορφή χρήσης του χρόνου, μέσα στην οποία πρέπει να φτιάξουμε μια πλασματική ρουτίνα για να νιώθουμε χρήσιμοι. Και πάνω απ’ όλα να είμαστε ειλικρινείς όσο το κάνουμε.

Σήκω το πρωί, φέρσου σχεδόν όπως θα φερόσουν στην Κανονική σου Καθημερινότητα. Πλύσου, άλλαξε τα ρούχα σου, κάνε ντους. Φτιάξε τον καφέ σου, κι αν ο ήχος του πρωινού εκφωνητή του ραδιοφώνου σε γεμίζει άγχος, άλλαξε σταθμό. Κλείσε το ραδιόφωνο και βάλε δική σου μουσική. Φάε κανονικά, όχι παραπάνω επειδή δεν έχεις πράγματα να κάνεις. Φτιάξε ανά δυο ημέρες κάτι καινούριο, όχι ρύζι-μακαρόνια επειδή βαριέσαι να κάνεις κάτι. Άφησε το κρεβάτι σου για τον ύπνο και μόνο, άσε την τηλεόραση για τις ώρες που έχει κάποια ταινία ή κάποια πολύ σημαντική ανακοίνωση. Έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν έβλεπες όλη την ημέρα, γιατί τώρα;

Και όταν βγεις έξω, για ψώνια ή φαρμακείο ή έστω για λίγο περπάτημα, ρίξε μια ματιά γύρω σου. Μπορεί ο κόσμος να είναι γεμάτος γύρη κι εσύ να κλαις από την αλλεργία σου (αν είσαι τόσο άτυχος συμπαρίσταμαι, αυτές οι μέρες είναι μόνο φτάρνισμα για εμένα), παρ’ όλα αυτά είναι ένας όμορφος κόσμος. Δεν θα σου πω που να κοιτάξεις.

Με αγάπη,

Άννα