Μαθαίνοντας να ζω ευτυχισμένη

Εμείς οι δύο, εσύ κι εγώ, πάντοτε υπήρξαμε διαφορετικοί – δυο μοναδικές ασυμβατότητες που, κάπου στο χρόνο, έτυχε να συγκρουστούν. Μα αυτό συμβάινει πάντα, με όλους τους ανθρώπους.

Εσύ κι εγώ βρεθήκαμε στο ίδιο μέρος τη λάθος στιγμή... ή ίσως η στιγμή να ήταν σωστή και το μέρος λάθος. Ίσως και τίποτα απ’ τα δύο.

Έτυχε, μια που είμαστε ασύμβατοι, να μισηθούμε σε επίπεδο μοριακό σχεδόν, πηγαίο, όπως πηγαία ήταν η δύναμη της έλξης που μας έφερε κοντά. Δυνάμεις ίσες η συμπάθεια και η αντιπάθεια, βλέπεις... Και μέσα στη διαφορετικότητά μας, στο βάθος, εκεί όπου, λένε, υπάρχει η ψυχή, είμαστε τόσο αηδιαστικά όμοιοι που με ιντριγκάρει.

Όμως και αυτό συμβαίνει με όλους τους ανθρώπους... Δεν αποτελούμε καμία εξαίρεση κανενός κανόνα. Μόνο το «εγώ» και το «εσύ» αλλάζουν κάθε φορά, σαν διαφορετικός παρονομαστής στην ίδια εξίσωση.

Όταν κάτι είναι τόσο όμοιό σου μα και ταυτόχρονα πολύ διαφορετικό απο εσένα («ξένο» το λένε κάποιοι) σου κάνει κακό. Έχει άλλο στόχο, άλλο σκοπό, κατάλαβες; Εσύ κι εγώ θέλαμε άλλα πράγματα, τόσο διαφορετικά αν και είμαστε τόσο ίδιοι στο βάθος, που καταλήξαμε να πληγωθούμε και να πληγώσουμε. Κάναμε κακό ο ένας στον άλλον, σε διαφορετικό βαθμό και με διαφορετικό τρόπο.

Γιατί ό,τι έδινα σου ήταν άχρηστο, και ό,τι ήθελες δεν το είχα...

Εσύ, εγώ...ο κόσμος... Όλοι κινούμαστε, μπροστά-πίσω και σε κύκλους, ο ένας γύρω από τον άλλον. Οι καταστάσεις προσομοιάζουν. Μπορεί διαβάζοντας όσα γράφω να θεωρείς οτι μιλώ σ’ εσένα, για ‘σένα. Μα μπορεί να κάνεις λάθος...

Τα δικά μου λάθη επαναλαμβάνονται, κάνουν κρίκους αλυσίδας το ένα μέσα στο άλλο. Μην κάνεις το ίδιο. Μην κάνεις τα δικά μου λάθη, μην ποντάρεις σε άτομα «ξένα». Βρες το ένα άτομο που θα σε δει, εσένα, ως τα μέσα σου, και θα χαϊδέψει την ψυχή και όχι το δέρμα σου. Αυτό το άτομο που θα σε κάνει να μην είσαι πλέον μόνος...

Εγώ αυτό έκανα, και μαθαίνω πώς να είμαι ευτυχισμένη.

Δεν έχω μάθει να λέω «αντίο», μα για εσένα ήταν εύκολο. Το «αντίο» έχει ήδη ειπωθεί, και αυτό το γράμμα είναι οι τίτλοι τέλους.

Δεν έχω, πλέον, καμία κακία να δώσω, καμία πικρία στην ψυχή μου. Όχι για εσένα. Μόνο θλίψη και νοσταλγία έχω κρατήσει, και πονάει κάπως, θέλω να με πιστέψεις. Θα υπάρχουν πάντα άλλοι, ίσως πολλοί άλλοι, που θα με κάνουν να πονέσω όπως εσύ, και ίσως χειρότερα. Δεν είσαι, σε αυτήν τουλάχιστον την περίπτωση, μοναδικός.

Μα το λάθος, και πάλι, θα είναι δικό μου, και οι άνθρωποι «ξένοι».

Έχω χάσει το μέτρημα πια, και σταματώ από "σήμερα" να ελπίζω και να νοιάζομαι. Εγώ «πέθανα», κι όχι εσύ.

Μα θα ξαναγεννηθώ όπως εγώ με θέλω.

Από την Melane με αγάπη...