Λίγα Λόγια...

Το παρόν κείμενο είναι για τους λίγους που θα το διαβάσουν και για τους ακόμη λιγότερους που θα με καταλάβουν μέσα από αυτό. Γιατί το γράφω, γνωρίζοντας πως τα «κλικ» που θα λάβει θα είναι από ελάχιστα έως καθόλου; Επειδή, δυστυχώς ή ευτυχώς, η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία. Και με αυτή την κοινοτυπία –τόσο πικρή όσο κι αληθινή- σας εισάγω στην νοοτροπία μου…

…

Είμαι ένα άτομο κατά κόρον ανασφαλές. Ζητώ την επιβεβαίωση εκεί όπου δεν μπορώ ποτέ να τη βρω επειδή πιστεύω τόσο λίγο στον εαυτό μου όσο ένα τσουβάλι φασόλια πιστεύει ότι είναι χουρμάδες εισαγωγής: καθόλου. Αυτό που δεν ζήτησα ποτέ, όμως (επειδή τυγχάνω κι εγωίστρια) είναι η λύπηση των γνωστών και δήθεν «φίλων» μου, που ίσως κάποτε συγκινήθηκαν από το «καημένο, μικροσκοπικό, απροστάτευτο πλάσμα» και προσπάθησαν να το πλησιάσουν.  

[Παρακαλούνται οι μετέχοντες στην ανάγνωση να πάρουν μια βαθιά ανάσα ικανοποίησης, θεωρώντας πως κατανοούν. Nope. Not just yet.]

Επειδή τυχαίνει να φτάνω με το ζόρι το 1,52 (1,55 όταν κάνω κότσο τα μαλλιά μου) δεν σημαίνει ότι είμαι μικρή και απροστάτευτη. Επειδή είμαι ευγενική και δεν μιλάω όταν κάποιος θεωρεί ότι βρήκε το εύκολο θύμα να προσεγγίσει, δεν σημαίνει ότι δεν καταλαβαίνω τι ζητάει κάποιος από εμένα. Και, κυρίως, επειδή χαμογελάω πολύ, δεν σημαίνει ότι το κάνω με την καρδιά μου. Μου είναι ιδιαίτερα δύσκολο να φέρομαι με το γάντι, να ειρωνεύομαι αντί να φωνάζω, να κουνάω καταφατικά το κεφάλι όταν απλά θέλω να προσβάλω όσους με προσβάλουν. Ιδιαίτερα όταν έχω απέναντί μου άτομα που –λόγω μειωμένης αντίληψης και λανθασμένης πληροφόρησης- με θεωρούν «ευκολάκι», με όλες τις παρελκόμενες συμπεριφορές.

Αχ αυτό το επίπεδο που πρέπει να κρατηθεί….

[Ακόμη δεν έχεις καταλάβει που το πάω. Προτείνω να συνεχίσεις να διαβάζεις]

Κάποιες μέρες είναι χειρότερες από άλλες. Κάποιες φορές είμαι τόσο απογοητευμένη από τον τρόπο που με βλέπουν οι –ελάχιστοι πλέον- άνθρωποι με τους οποίους συνεργάζομαι ή μιλάω που εύχομαι να μπορούσα να πατήσω ένα μαγικό κουμπί και να τα διαγράψω όλα. Δυστυχώς μερικές ταμπέλες παραμένουν κολλημένες στην πλάτη μου…

Φοράω ό,τι φοράω επειδή εκείνη τη στιγμή με εκφράζει. Έχοντας, πλέον, την ικανότητα να ξεχωρίζω τι σημαίνει «ντύνομαι» και τι «πουλιέμαι», επιλέγω να καλύπτομαι με όποιο ρούχο τραβήξει την προσοχή μου μέσα στη ντουλάπα μου. Κάποιες φορές είναι μαύρο και σκισμένο, κάποιες άλλες μπλε και καλοσιδερωμένο… Όμως, και πάλι δυστυχώς, κάποιο άνθρωποι δεν έχουν τη νόηση να σκεφτούν πως ένα ρούχο είναι απλά αυτό: ένα ρούχο. Δεν είναι ταμπέλα, δεν είναι υπογραφή, δεν είναι λογότυπο. Δεν είμαι αλλοπρόσαλλη επειδή τη μια μέρα φόρεσα κάτι που στην ελληνική συλλογική μνήμη έχει περάσει ως «gothic» και την επόμενη μέρα έβαλα την αγαπημένη μου μπλε φούστα με τα πουά. Εσύ είσαι ο αλλοπρόσαλλος που θεωρείς πως μπορείς να με κρίνεις από τα ρούχα μου. Να με πεις «σκοτεινή» και «καταθλιπτική» ή «γλυκιά» και «χαρουμενούλα» αναλόγως ρουχισμού.

Δεν με ξέρεις. Κι αν συνεχίσεις να βλέπεις αυτό που εσύ θέλεις να βλέπεις χωρίς να αναρωτιέσαι τι υπάρχει από κάτω (και όχι, δεν εννοώ το βρακί που φοράω) δεν θα με γνωρίσεις ποτέ.

Δεν θα χάσεις κάτι αν δεν με γνωρίσεις. Μόνο την προοπτική μιας καλής φιλίας που θα ξεπερνάει το «πάμε για έναν καφέ σήμερα».

Με αγάπη,

Melane