Όμορφα Σώματα

Τα παραπάνω κιλά είναι ένας αιώνιος φόβος, ειδικά τα τελευταία χρόνια κατά τα οποία τα ΜΜΕ προβάλουν κατά κόρον το – άφταστο - πρότυπο ενός σώματος που δεν μπορεί να υπάρχει στην καθημερινότητα: γυναίκες με καμπύλες αλλά ταυτόχρονα λεπτές, με μεγάλο στήθος και τροφαντούς γοφούς αλλά στενή μέση, μεγάλα χείλη και στενή μύτη, τέλειο, αψεγάδιαστο δέρμα αλλά με φυσική ομορφιά.

Και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο, με λίγα λόγια.

Δεν λέω πως, όντως, δεν μπορούν να υπάρξουν αυτά τα χαρακτηριστικά, ή τουλάχιστον κάποια από αυτά, σε ένα σώμα. Με τι κόστος όμως, σωματικό και ψυχολογικό και για πόσο μπορούν να διατηρηθούν; Για πόσο μπορεί ένα σώμα να διατηρεί τα τέλεια κιλά, τις υπέροχες αναλογίες, την σχεδόν υπερφυσική κατάσταση υγείας για να λάμπει από “φυσική ομορφιά”;

[Προφανώς τα ίδια, πάνω κάτω, προβάλουν και τα αντρικά πρότυπα ομορφιάς, με το τέλεια γυμνασμένο σώμα που συνήθως πλαισιώνεται από ένα μυαλό που καίει κάρβουνο, απλά σήμερα το κειμενάκι είναι αφιερωμένο στη γυναίκα.]

Μετά τις ανεκδιήγητες αναρτήσεις Λαττινοπούλου, τα αποτρόπαια σχόλια κατά Παπαρίζου και το γενικότερο γυναικείο κίνημα που αντικρούει τον εαυτό του (όμορφη αλλά… πόσο όμορφη;) τα γεγονότα για ακόμη μια φορά δείχνουν το πόσο επιφανειακό είναι το είδος μας. Όχι στη ολότητά του, απαραίτητα, μην τα βάζουμε όλα στο ίδιο σακούλι. Μια βόλτα, όμως, στα ΜΚΔ (Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης) αποδεικνύει περίτρανα ότι στον τομέα «Αποδοχή» έχουμε αποτύχει παταγωδώς.

 Γυναίκες που μισούν τη γυναίκα, άντρες που αγαπούν τη γυναίκα όπως εκείνοι την πλάθουν (τίποτα λιγότερο από ονειρική), γυναίκες κάπου στο ενδιάμεσο οι οποίες δεν έχουν πάτημα και βήμα να πουν την άποψή τους (ή, ακόμη κι αν την πουν, χάνεται κάτω από τόνους αρνητισμού). Δεν θέλω να προκαταβάλω καταστάσεις, αλλά…

Από πότε τα παραπάνω κιλά προσδιορίζουν έναν άνθρωπο και την αξία του; Και τα σημαίνει «παραπάνω»; Παραπάνω από τι;

Παραπάνω κιλά από αυτά ενός μοντέλου; Από τα κιλά μιας παρουσιάστριας της πρωινής ζώνης; Παραπάνω από το ΔΜΣ (δείκτης μάζας σώματος, ένας ακόμη μύθος που πρέπει να καταρρίψουμε);

Ας πιάσουμε αυτό το τελευταίο, που για χρόνια οι διαιτολόγοι χρησιμοποιούν ως μέσο κανονικοποίησης του βάρους ενός ατόμου, ανάλογα με την ηλικία και το ύψος του. Βάσει του ΔΜΣ, τα φυσιολογικά κιλά για μια γυναίκα άνω των 20 και μέχρι περίπου 50 χρόνων είναι περίπου τα δέκα κιλά κάτω από το ύψος της. Αν, ας πούμε, μια γυναίκα έχει ύψος 1,60, πρέπει να είναι, βάλε-βγάλε, 50 κιλά.

50 κιλά τι; Μυς; Λίπος; Λίγο και απ’ τα δύο; Να σημειωθεί ότι το μυϊκό βάρος είναι μεγαλύτερο, οπότε και πιο δύσκολο να αποκτηθεί αλλά και να διατηρηθεί. Επίσης, δεν είμαι γιατρός ή διατροφολόγος, αλλά νομίζω ότι 50 κιλά καθαρό μυϊκό βάρος είναι και λίγο ακατόρθωτο για μια μέση γυναίκα (έναν μέσω άνθρωπο, άσε τη γυναίκα…) που εργάζεται, δεν προλαβαίνει να φάει τα ανάλογα γεύματα και να ασκηθεί επαρκώς για να διατηρήσει αυτό το βάρος.  

[Έτσι για το αστείο της υπόθεσης και το προσωπικό του θέματος, το ύψος μου είναι 1,52. Λίγο παραπάνω από ενάμιση μέτρο με τα χέρια στην ανάταση, δηλαδή! Για ένα διόλου ευκαταφρόνητο μέρος της ζωή μου, προσπαθούσα να κρατάω το βάρος μου στα 45 κιλά, με σχετικά προσεκτική διατροφή, συνεχή κίνηση – δεν θα πω άσκηση για να μην πω ψέματα – και σχεδόν καθημερινό ζύγισμα, με την ανάλογη δίαιτα όταν ανέβαινα λίγο. Έτυχε λοιπόν, λόγω καταστάσεων,  να πέσω στα 42 κιλά και να μείνω εκεί για αρκετούς μήνες. Ήταν, από άποψη υγείας, ίσως οι χειρότεροι μήνες της ζωής μου. Αν και το βάρος μου θεωρούνταν ιδανικό, δεν είχα καθόλου αντοχές, κουραζόμουν με το παραμικρό, έδειχνα άρρωστη («ρουφηγμένη») και οι ως τότε σχετικά καλές αναλογίες μου είχαν δώσει τη θέση τους σε κόκαλα. Πολλά κόκαλα. Δεν ξέρω τι θα είχε γίνει αν είχα αντοχή να ακολουθήσω ένα καλό πρόγραμμα γυμναστικής, ίσως και να ήταν πολύ καλύτερα τα πράγματα. Θα επιμείνω πάντως ότι η εμπειρία μου με τον ιδανικό ΔΜΣ δεν ήταν η καλύτερη κι εύχομαι να μην πέσω ποτέ ξανά τόσο στα κιλά μου.]

Καμπύλες, λοιπόν;

Ναι, γιατί όχι; Έχουν τη χάρη τους οι καμπύλες. Τα πιο όμορφα σχήματα στη φύση είναι εκείνα που πλησιάζουν το κυκλικό, ή έστω το πιο «γεμάτο». Κι αν οι καμπύλες δεν πάνε χέρι-χέρι με προβλήματα υγείας, δυσκολίες στην κίνηση και την αναπνοή, ή μια - εσφαλμένη – κακή άποψη για την εικόνα της εκάστοτε γυναίκας, δεν βλέπω κανένα λόγο να μην υπάρχουν καμπύλες, είτε αυτές είναι νούμερο L, XL ή και XXL.

Χρειάζεται πολύς χρόνος και πολύς κόπος για να φτάσουμε το τέλειο που μας ταΐζουν εδώ και χρόνια: Η γυναίκα-πολυεργαλείο, μάνα και σύζυγος, ακούραστη στην εργασιακή της καριέρα, αφέντρα και δούλα του σπιτιού της, ταυτόχρονα υπέρκομψη και φυσική. Αυτό μπορεί να προβάλλεται με μεγάλη ευκολία κάθε μέρα στο γυαλί, στα social, στις ταινίες που βλέπουμε, αλλά δεν θα μπορέσει ποτέ να εφαρμοστεί με πιστότητα στην καθημερινότητα, ή να ταιριάξει έστω υποτυπωδώς στους αμέτρητους τύπους γυναίκας εκεί έξω.

Ο μύθος που θέλει τη γυναίκα πάντα όμορφη, έτοιμη (ετοιμοπόλεμη θα έλεγα), λεπτή κι αέρινη, καλό θα ήταν να μείνει αυτό και μόνο: ένας μύθος. Κι αυτός σιγά-σιγά να πεθάνει.

Ο άλλος μύθος, εκείνος της γυναίκας που τα έχει όλα και συμφέρει, είναι κατάφορο ψέμα. Καμία μα καμία, ακόμη κι α έχει το τέλειο γενετικό υλικό και την καλύτερη διατροφή, δεν θα μοιάσει στις Kardashians. Γιατί πολύ απλά, αν και πρόκειται για αδιαμφισβήτητα ευπαρουσίαστες γυναίκες,  πέρασαν από το χειρουργικό νυστέρι για να έχουν την όψη που έχουν σήμερα. Κι αυτό είναι κάτι που λίγες γυναίκες έχουν την οικονομική δυνατότητα να εφαρμόσουν. Παρ’ όλ’ αυτά, τίποτα δεν τις εμποδίζει να συγκρίνονται με αυτή την εικόνα, να φτάνουν σε όποια άκρα μπορούν για να πετύχουν κάτι ανάλογο και να απελπίζονται γιατί, πολύ απλά, δεν γίνεται.

Τώρα, βέβαια, αν τύχει να υπάρχουν και κάποιες που πληρούν τις προδιαγραφές και με κάποιο μαγικό τρόπο έχουν καταφέρει να ισορροπήσουν όλα τα παραπάνω, πραγματικά μπράβο! Τι πιο όμορφο από το να βλέπεις, μερικές φορές, την εξαίρεση να περπατάει δίπλα σου στο σούπερ μάρκετ;

Το απελπιστικό της όλης υπόθεσης που έχω παρατηρήσει είναι πως, γυναίκες καθημερινές, προφανώς όχι τέλειες σε κανένα βαθμό, αντιδρούν αρνητικά (ίσως και τοξικά μερικές φορές) και με τεράστια κακία όταν κάποια κοντινή τους, ή κάποια από τις πολλές γνωστές διάσημες, εμφανίζει κάποιο ψεγάδι. Ή, ω Θεοί (!) δημοσιοποιεί μια φωτογραφία του εαυτού της χωρίς μακιγιάζ, με φυσικό φωτισμό που τονίζει τη φυσική φθορά, τα πάχη, τις ραγάδες, τις ρυτίδες και όλα τα, απολύτως φυσιολογικά πράγματα που βρίσκουμε πάνω σε ένα οποιοδήποτε σώμα. Σχόλια όπως «κοίτα πως έγινε» ή «δεν μοιάζει καθόλου με το πώς βγαίνει στο γυαλί» θριαμβεύουν, προδίδοντας όλα τα κόμπλεξ, τις ανασφάλειες και τη ζήλεια που μπορεί να κρύβει ένα άτομο. Κάτι που, εμένα προσωπικά μου κάνει μεγάλη εντύπωση. Όντας γυναίκα κι έχοντας δει το σώμα μου να αλλάζει ουκ ολίγες φορές, δεν μπορώ παρά να δείξω κατανόηση και να κουνήσω το κεφάλι συμπάσχοντας.

Κοίτα να δεις που αυτό δεν είναι η νόρμα, όμως…

Μήπως να κοιτάει να κάθε μια τα δικά της, λέω τώρα εγώ;

Η κατάληξη….  

Δεν μπορούμε να έχουμε τρελές απαιτήσεις από τα σώματά μας. Μεγαλώνουμε, παχαίνουμε κι αδυνατίζουμε, κουραζόμαστε και δεν μας φροντίζουμε όπως θα θέλαμε. Και είναι λογικό, δες τους ρυθμούς της ζωής μας! Δεν μπορούμε να περάσουμε μια ζωή να αυτομαστιγωνόμαστε επειδή δεν μοιάζουμε με κάποια κούκλα βιτρίνας. Πρέπει να το ξεπεράσουμε, να το αποδεχτούμε και να προχωρήσουμε, εν τέλει. Με ό,τι έχουμε και με άλλα που θα θέλαμε αλλά δεν μπορούμε να έχουμε.

Αλλά…

Δεν είναι ανάγκη να γίνει παντιέρα το σώμα μας. Δεν είναι ανάγκη να καβαλήσουμε κανένα νοητό καλάμι, να νιώσουμε καμια υπεροχή έναντι των άλλων απλά και μόνο επειδή αποδεχόμαστε τον εαυτό μας. Όπως επίσης δεν είναι και ανάγκη – ίσα-ίσα θα έλεγα – να προσπαθούμε, όντας ανασφαλείς, να περάσουμε ένα μη υγειές πρότυπο, εκείνο  της παχυσαρκίας, ως κάτι καλό. Η κάθε μια από εμάς ξέρει το σώμα της και κατά βάθος ξέρει και τα ελαττώματά του. Προς αποφυγήν παρερμηνεύσεων, λοιπόν, τονίζω πως δεν τάσσομαι υπέρ  σχολίων του τύπου «εγώ νιώθω καλά με το σώμα μου κι ας μην μπορώ να πάρω ανάσα μέσα σε αυτό». Καλή η αποδοχή, αλλά αν κάτι γίνεται επικίνδυνο για τη ζωή μας, καλό θα ήταν να βάλουμε τους εγωισμούς στην άκρη και να το αναγνωρίσουμε.

Μέχρι την επόμενη φορά.