Πως είναι μέσα στο μυαλό ενός ατόμου που αγχώνεται

Πώς είναι να είσαι μέσα στο μυαλό ενός ατόμου που αγχώνεται για...σχεδόν τα πάντα; Από σοβαρά πράγματα, όπως η υγεία του και η υγεία των ατόμων που αγαπάει, μέχρι για ασήμαντα πράγματα. Όπως ένα χόμπυ, μια βόλτα.

Κοίτα, δεν ήξερα οτι είμαι αχγώδης μέχρι που μου το είπαν, γιατί πολύ απλά εγώ δεν το καταλάβαινα. Μεγάλωσα με τη σκέψη πως είμαι ένα σχετικά χαλαρό άτομο που δεν πολυβιάζεται, δεν πολυνοιάζεται. Ξεχνούσα να ξυπνήσω στην ώρα μου ως παιδί και ως μεγαλύτερη/ενήλικη, εκτός κι αν είχα στο μυαλό μου κάτι συγκεκριμένο που ήθελα να κάνω. Μερικές φορές μάλιστα σκεφτόμουν το σχέδιο της επόμενης μέρας τόσο πολύ και τόσο έντονα που δεν μπορούσα να κοιμηθώ! Τότε βέβαια δεν το βάπτιζα άγχος...

Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να κοιμάμαι στα μισά ταξίδια οικογενειεκών διακοπών (μέχρι που ανακάλυψα τον καφέ). Το αποκορύφωμα ήταν η πενθήμερη στη Θεσσαλονίκη, μια διαδρομή έξι ωρών με το πούλμαν από την Αθήνα ως εκεί. Μια διαδρομή την οποία δεν θυμάμαι, αφού (τι πρωτότυπο!) κοιμόμουν πάνω στο τραπεζάκι μέχρι να φτάσουμε. Όπως και σε όλες τις υπόλοιπες διαδρομές που έγιναν μέσα σε εκείνες τις πέντε μέρες. Τι σου είναι η έλλειψη ύπνου...

Άγχος.

Ακούγεται πολύ συγκεχημένο, η αλήθεια είναι. "Αγχώνομαι" σου λέει ο άλλος, κι εσύ του λες "χαλάρωσε". Τι ακριβώς πρέπει να χαλαρώσει, όμως; Είναι τόσο εύκολο να λες σε κάποιον να χαλαρώσει, να ηρεμήσει, να αναπνεύσει και όλα αυτά τα ωραία. Η αλήθεια είναι πως ο κάθε άνθρωπος βιώνει το άγχος διαφορετικά, και δεν προσπαθώ να το παίξω γιατρός. Απλά σκέφτομαι πως κάθε τι είναι προσωπικό. Η αγάπη, το μίσος, ο φόβος. Γιατί όχι και το άγχος;

Τι συμβαίνει μέσα στο δικό σου μυαλό όταν αγχώνεσαι, και για ποια πράματα αγχώνεσαι; Είμαι σχεδόν σίγουρη οτι αν σου πω για τα πράγματα που αγχώνουν εμένα, θα γελάσεις.

Το πρώτο που σκέφτομαι είναι τα πολλά και διαφορετικά πράγματα που θέλω να κάνω. Για παράδειγμα, πες πως θέλω μέσα στην ημέρα μου να σκιτσάρω, να γράψω ένα άρθρο, να δω μια ταινία, να διαβάσω ένα βιβλίο. Και αυτά που θέλω να κάνω τα έχω βάλει σε μια νοητή λίστα, με χρονοδιάγραμμα για να χωρέσουν στη μέρα μου με τέτοιο τρόπο, έτσι ώστε να μην υπάρξει χρόνος για να βαρεθώ. Αυτό από μόνο του είναι αχγωτικό, καθώς πρέπει να φτιάχνω πρόγραμμα για τον ελεύθερο χρόνο μου. Σωστά;

Πιο αγχωτικό είναι οτι δεν θέλω να έχω ελεύθερο χρόνο. Βασικά, με αγχώνει ο κενός χρόνος, όχι ο ελεύθερος. Το κενό ανάμεσα στο διάβασμα του βιβλίου και το σκίτσο, το κενό ανάμεσα στο χαζολόγημα στον υπολογιστή και το επόμενο βιβλίο. Αυτό το "απλά κάθομαι και κοιτάω το ταβάνι" με αγχώνει. Δεν μπορώ να το κάνω, και δεν με θυμάμαι να το έχω κάνει ποτέ χωρίς να νιώσω άσχημα για τον εαυτό μου και τον χρόνο που έχασα. Τις λίγες φορές που θα ξεμείνω από πράγματα να κάνω, θα δημιουργήσω μια καινούρια "ανάγκη" για να απασχοληθώ. "Το γραφείο θέλει καθάρισμα, τα συρτάρια θέλουν αναδιοργάνωση, τα ρούχα το ίδιο".

Going the extra mile, δεν μπορώ να κάνω μόνο ένα πράγμα πλιν ελαχίστων εξαιρέσεων. Θα δω ταινία σκιτάροντας, θα κόψω τη σαλάτα για το φαγητό μιλώντας στο τηλέφωνο, θα διαβάζω ακούγοντας μουσική. Αλλιώς, μάντεψε... Αγχώνομαι, γιατί δεν κάνω αρκετά πράγματα, δεν είμαι αρκετά απασχολημένη και παραγωγική.

Και το μέλλον με αγχώνει. Όχι με την έννοια του "τι θα κάνω με τη ζωή μου", όχι. Με την έννοια της πολλαπλότητας. "Θέλω να κάνω αυτό σε ένα μήνα, αυτό σε δύο μήνες, αυτό του χρόνου, αυτό σε δύο χρόνια. Ω θεοί...." Τέλος. Θα μου πεις, και που είναι το πρόβλημα, γιατί απλά δεν σταματάς να το σκέφτεσαι;

Έχεις προσπαθήσει ποτέ να μην σκέφτεσαι αυτό που δεν θέλεις να σκεφτείς; Το μόνο που καταφέρνεις είναι να το σκέφετσαι ακόμη περισσότερο!

Υπάρχουν τόσα πολλά πράγματα μέσα στο μυαλό οποιουδήποτε ανθρώπου, πάντα κάτι θα μας αγχώνει και θα μας προκαλεί πανικό, κρίσεις πανικού, γλιστερές παλάμες και δύσπνοια. Μιλάω εκ πείρας. Κάποιες φορές, αν κρίνω από τον εαυτό μου, ακόμη και μερικά θετικά συναισθήματα μπορούν να βγάλουν το σώμα μας off. Θα περίμενε κανείς να έχουμε μεγαλύτερο έλεγχο, αλλά πού;

Ξέρεις, νιώθω λιγάκι άσχημα γι αυτό. Είναι κουραστικό να βρίσκεις πράγματα να απασχολείς τον εαυτό σου, ή να τρελαίνεσαι για καταστάσεις που είναι ακόμη ένα χρόνο μπροστά σου, ή το σώμα σου να υπερφορτώνεται με χαρούμενες ορμόνες που σε στέλνουν στο πάτωμα και να μην μπορείς να κάνεις τίποτα.

Είμαι σίγουρη πως αυτά τα "πρέπει να" και τα "αγχώνομαι" δεν είναι μόνο μέσα στο δικό μου κεφάλι. Είμαι σίγουρη πως υπάρχει τρόπος να βγω από την κατάσταση αυτή, όπως και όλοι όσοι προβλιματιζόμαστε για το τίποτα, ξενυχτάμε για το τίποτα, κλαίμε για το τίποτα.

Το πρώτο βήμα είναι να καταλάβουμε πως δεν είναι καθόλου "τίποτα" απ' τη στιγμή που του δίνουμε τόση σημασία.

Με αγάπη, Melane...