Πώς είναι μέσα στο μυαλό ενός ατόμου που αγχώνεται #2

Έχω ξαναγράψει τουλάχιστον άλλη μία φορά για το πώς είναι μέσα στο κεφάλι ενός ανθρώπου που αγχώνεται. Από τότε μέχρι σήμερα, καταλαβαίνοντας ότι κάνω κακό στον εαυτό μου – που ήταν και το μεγαλύτερο θέμα – προσπάθησα να σταματήσω να βρίσκω λόγους να αγχώνομαι, να μην δίνω τόση σημασία σε πράγματα όπως «κενός χρόνος» και «ξεκούραση», φτάνοντας μάλιστα στο σημείο απλά να ξαπλώνω το βράδυ μπροστά στην τηλεόραση, μην κάνοντας τίποτα. Μην γράφοντας για αρκετές ημέρες, μην σκιτσάροντας για άλλες τόσες, ακόμη και μερικές φορές το ήθελα. Έτσι, για αλλαγή. Για να δώσω στον εαυτό μου το περιθώριο να καταλάβει πως δεν είναι απαραίτητο πάντα κάτι να κάνω. Κι ως ένα σημείο, το κατάφερα.

 Ναι, ως ένα σημείο. Δεν πήγε και τέλεια το πράγμα, δεν θα πω ψέματα. Στην πορεία ενός «πειράματος», αν θέλεις, κάτι μπορεί να πάει στραβά, να δημιουργηθούν καινούριες αρνητικές σκέψεις που μπορεί να σου προκαλέσουν ακόμη περισσότερο άγχος, ή ακόμη χειρότερα…

Πώς είναι, λοιπόν – ξανά – μέσα στο μυαλό ενός ατόμου που αγχώνεται;

“Not good enough”, ή αλλιώς το «αίσθημα του ανικανοποίητου».

 Όλοι μας το έχουμε νιώσει όταν δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι όσο καλά όσο θέλουμε, όταν κάποιος μας στραβοκοιτάει επειδή οι προσπάθειες μας δεν είναι αρκετές για να φτάσουν τις προσδοκίες τους. Ή που νομίζουμε ότι μας στραβοκοιτάει – υπάρχει και αυτό, δεν είναι όλοι εναντίον μας σε αυτόν τον κόσμο.

Έχεις νιώσει ποτέ ότι θέλεις να φωνάξεις, να κλάψεις και να μείνεις σιωπηλός , όλα αυτά την ίδια στιγμή; Πως θέλεις  - πως πρέπει – να μιλήσεις με τους κοντινούς σου ανθρώπους για αυτό που νιώθεις, αλλά την ίδια στιγμή το μετανιώνεις, γιατι σκέφτεσαι ότι «έλα τώρα, δεν είναι και τόσο σημαντικό, μέχρι αύριο θα έχει περάσει…» αλλά αυτό το αύριο μερικές φορές δεν έρχεται ποτέ. Και πάντα ό,τι κάνεις μπορεί να γίνει και καλύτερο, και καλύτερο, αλλά ποτέ δεν είναι αρκετά καλό όσο κι αν προσπαθείς. Και προσπαθείς, κι ελπίζεις, αλλά… Αλλά. Παραδόξως, ό,τι κι αν σου πουν οι γύρω σου, ακόμη κι αν σε επαινέσουν, δεν το πιστεύεις. Πάντα στο πίσω μέρος του μυαλό σου υπάρχει αυτό το «μπορώ και καλύτερα.» Μπορείς;

Το παρελθόν.

Όταν άρχισα να κάνω αναδρομές στο δικό μου παρελθόν, σκεπτόμενη επί ώρες το τι είχε συμβεί στην τάδε ή τη δείνα κατάσταση, δεν μου φάνηκε παράξενο. Πάντα ζούσα με το ένα πόδι στις μνήμες μου, καλές ή κακές, και σπάνια αυτό με ενοχλούσε. Όταν όμως άρχισα να αγχώνομαι για πράγματα που είχαν ήδη περάσει, να σκέφτομαι πώς θα μπορούσα να τα είχα κάνει καλύτερα, κατάλαβα ότι υπήρχε πρόβλημα. «Δεν μπορείς να αλλάξεις το παρελθόν» έλεγα, και μόνο εγώ δεν άκουγα τα λόγια μου. Δεν μπορώ να πάω πίσω, δεν μπορώ να κάνω μια κατάσταση τέλεια – να τελεί τον σκοπό της χωρίς να επεμβαίνουν λάθη – από το σημείο που στέκομαι. Καταστάσεις δύο και τριών, πολλές φορές και παραπάνω, χρόνων πίσω άρχισαν να με «στοιχειώνουν» τρόπον τινά, να γίνονται το πρώτο πράγμα που σκεφτόμουν το πρωί και το τελευταίο το βράδυ πριν κοιμηθώ. Άγχος, άγχος για κάτι που είχε περάσει ανεπιστρεπτί. Άγχος για όσα είχα πει και πώς μπορεί κάποιος να τα εξέλαβε. Άγχος για πράγματα που είχα ακούσει και δεν είχα συνειδητοποιήσει τη βαρύτητά τους.

Όλοι οι άλλοι πάνω από εμένα.

Όλοι έχουμε έναν άνθρωπο τον οποίο θαυμάζουμε, μπορεί και παραπάνω. Είναι ελάχιστες οι φορές που θα μπορέσουμε, εκτός κι αν είναι άτομα κοντινά μας, να τους μιλήσουμε και να τους πούμε πόσο τους εκτιμούμε γι’ αυτά που έχουν καταφέρει στη ζωή τους. Ή πόσο θα θέλαμε να έχουμε ένα κομμάτι της ζωής τους, χωρίς απαραίτητα να γνωρίζουμε αν εκείνοι είναι ευτυχισμένοι! Μου πήρε πολύ καιρό να καταλάβω – με πολλή βοήθεια και τεράστια άρνηση – πως, στους ανθρώπους που θαυμάζω, πάντα εμφανίζομαι «υπό». Όχι επειδή είμαι, αλλά επειδή έτσι νιώθω. Επειδή κάποιος άλλος έχει κάνει κάτι, οτιδήποτε, που εγώ θαυμάζω, ξαφνικά όλη η αυτοπεποίθηση (αυτή η ελάχιστη, τέλος πάντων, που έχω) έχει φύγει με συνοπτικές διαδικασίες από το παράθυρο. Κι αυτό, δυστυχώς, φαίνεται: κορμί σκυφτό, χέρια που τρίβονται νευρικά το ένα με το άλλο, μάτια που δεν κοιτάνε σταθερά μπροστά αλλά το πάτωμα. Παλάμες ιδρωμένες, τρέμουλο, κι άντε μετά να ηρεμήσεις, να χαλαρώσεις και να δώσεις ανθρώπινη διάσταση στο άτομο που έχεις απέναντί σου.

Η ανθρώπινη διάσταση του άγχους είναι και η χειρότερη. Είναι αυτή που θα σου προκαλέσει ανασφάλεια για τον εαυτό σου, για το τι κάνεις, ποιος είσαι, που πατάς. Θα σε κάνει να ψαχτείς για να βρεις ψεγάδια εκεί που δεν υπάρχουν, να αμφισβητήσεις τις ικανότητές σου επειδή υπάρχει εκεί έξω κάποιος που κάνει αυτό που κάνεις εσύ καλύτερα. Ή, αν όχι καλύτερα, διαφορετικά. Δεν είναι εύκολο να ένα άτομο ανασφαλές – μα κανείς μας δεν έχει γεννηθεί ανασφαλής, δεν είναι αυτή η φύση μας, τι στο καλό μας έχει πιάσει; - να πιστέψει στον εαυτό του και να τινάξει τις μαύρες σκέψεις από πάνω του.

Το δεύτερο βήμα, μετά τη συνειδητοποίηση του προβλήματος, είναι η προσπάθεια να βρεθεί η λύση του…

Με αγάπη, Melane…  

Σε σύνδεση με το πρώτο σκέλος του θέματος: https://under-construction9.webnode.gr/news/pos-einai-mesa-sto-myalo-enos-atomoy-poy-agchonetai/