Pride .... Αναγκαιότητα ... ;

[ Πριν πέσεις να με φας, φίλε αναγνώστη, θέλω να διερευνήσω ότι δεν είμαι ομοφοβική. Δεν είμαι γενικά «φοβική» ως προς την σεξουαλικότητα του καθένα, και σε κάθε περίπτωση υπερασπίζομαι το δικαίωμα του ατόμου να υπάρχει, με τον τρόπο που εκείνο θέλει, χωρίς να βλάπτει την ίδια του την ύπαρξη ή τους ανθρώπους γύρω του. Ξεκινάω, λοιπόν (δυστυχώς) με αυτό το disclaimer, αν θέλεις, για να προλάβω σχόλια, αρνητικές αντιδράσεις, κραξίματα, σημεία και τέρατα. Το παρόν είναι η προσωπική μου άποψη, που δεν έχει σκοπό να προσβάλει ταυτότητες, να μειώσει ανθρώπους και στάσεις ζωής  ή να προπαγανδίσει πολιτικές πεποιθήσεις. Είναι απλά η ματιά μιας «εκτός» στο φαινόμενο του Gay Pride.]

Θα ξεκινήσω λέγοντας ότι σέβομαι απόλυτα την όποια σεξουαλικότητα και την αναγκαιότητα ύπαρξης awareness σχετικά με τη διαφορετικότητα ως προς τη σεξουαλικότητα του ατόμου, το «κοινωνικό φύλο» (ό,τι κι αν σημαίνει για τον καθένα, και είναι μια πολύ μεγάλη κουβέντα), το ΛΟΑΤΚΙ (γνωστό και ως LGBTQ+) που καλύπτει σχεδόν όλο το γνωστό φάσμα σεξουαλικής προτίμησης/ταυτότητας. Το έχω σπουδάσει (να’ναι καλά οι καθηγητές του Παντείου), το έχω συζητήσει με άτομα που αυτοπροσδιορίζονται ως τα ανωτέρω…

Παρ’ όλ’αυτά (κι εδώ έρχεται η στιγμή που θα βγάλεις τα νύχια σου, αναγνώστη, αλλά δώσε μου το benefit of the doubt) δεν βλέπω την αναγκαιότητα ύπαρξης του Pride. Γιατί το λέω αυτό, θα με ρωτήσεις (και ίσως «πως τολμάω να το λέω αυτό, μετά τόσους αγώνες, τόση καταπίεση, τόσο-τόσο-τόσο κλπ»). Επειδή, δεν είναι πλέον το ’60. Ούτε το ’70. Ούτε καν το ’80. Είμαστε στο 2019, ζούμε με τη μύτη μας κολλημένη στο κινητό μας, βλέπουμε τουλάχιστον πέντε άτομα διαφορετικής σεξουαλικής ταυτότητας μέσα στην ημέρα μας…. Και δεν το ξέρουμε. Και δεν έχει καμία απολύτως σημασία, επειδή αυτά τα άτομα δεν έχουν τίποτα, και το τονίζω ΤΙΠΟΤΑ το διαφορετικό από εμάς τους straight (όσο straight, και για όσο χρονικό διάστημα) πέρα από τη σεξουαλική τους προτίμηση. Ταπεινή μου άποψη, με όσο πιο χαλαρό τόνο μπορώ να δώσω σε αυτή τη μικρή έκθεση ιδεών, είναι πως δεν υπάρχει κάτι να γιορτάσεις αν κοιμάσαι με κάτι άλλο πέρα από εκείνο που είναι δεδομένο για το φύλο σου (που πλέον δεν είναι). Είναι σαν να κάνεις διαδήλωση επειδή έχεις χέρια, κάτι αυτονόητο για κάθε ανθρώπινο ον χωρίς κάποιο σοβαρό ακρωτηριασμό ή γενετική δυσπλασία. 

Για να μην κάνω όμως λογικά άλματα, διάβασε και αυτό:

Όλα τα παραπάνω είναι μόνο η προσωπική μου άποψη. Με τον ίδιο τρόπο που δεν θέλω να χαρώ και να νιώσω υπερήφανη μέσα στο πετσί μου που κοιμάμαι με άντρες, επειδή είναι αυτονόητο ότι μπορώ να το κάνω και κανένας δεν με περιορίζει αν το θέλω, θεωρώ ότι ισχύει το ίδιο για κάθε άνθρωπο. Για να φτάσω σήμερα στο σημείο να λέω ότι θεωρώ αυτονόητο ο οποιοσδήποτε να κάνει σεξ με τον οποιονδήποτε, έχουν πεθάνει άνθρωποι. Έχουν κρυφτεί άνθρωποι από τις οικογένειές τους, έχουν αποκληρωθεί, έχουν κρύψει για χρόνια τις προτιμήσεις τους. Κι έχουν κάθε λόγο να νιώθουν υπερήφανοι που κατάφεραν, τελικά, να αποδεχτούν τον εαυτό τους (αν το κατάφεραν) για αυτό ακριβώς που είναι. Σήμερα όμως, δεν γίνεται να είμαι η μόνη που σκέφτεται έτσι. Δεν γίνεται να είμαι η μόνη που θεωρώ αυτονόητο και αναφαίρετο δικαίωμα για τον οποιονδήποτε να είναι αυτό που θέλει να είναι. Σίγουρα υπάρχουν κι άλλοι που το βλέπουν έτσι. Σίγουρα κάποιος κάποτε θα διαβάσει τις σκέψεις μου και θα τις θεωρήσει λογικές.

Σήμερα, λοιπόν, θεωρώ ότι δεν είναι άξιο Pride που επέλεξες να έχεις μια διαφορετική ταυτότητα από εμένα (και, τελικλα, τι στο καλό είναι αυτή η ταυτότητα;). Το θεωρώ λογικό, επειδή έχεις το δικαίωμα να το κάνεις, όπως έχεις δυο χέρια και δυο μάτια, ακριβώς ό,τι έχω κι εγώ. Δεν σε κάνει λιγότερο ή περισσότερο, καλύτερο ή χειρότερο, δεν σε κάνει περισσότερο χαρούμενο ότι μπορείς να φιλήσεις τον εραστή σου δημόσια, όποιας κατεύθυνσης κι αν είστε. Γιατί; Επειδή κανείς δεν θα γυρίσει να σε κοιτάξει στραβά αν είσαι γυναίκα και φιλήσεις γυναίκα, αν είσαι άντρας και φιλήσεις άντρα, αν είσαι τρανς και φιλήσεις πανσέξουαλ. Και, να σου πω και την μικρή μου αλήθεια, πιο πολύ κάνω «ίου» όταν βλέπω straight ζευγάρια να ρουφιούνται στους διαδρόμους του σουπερ μαρκετ, παρά τις δύο λεσβίες που είδα σήμερα να κρατιούνται χέρι-χέρι στην καφετέρια της περιοχής μου.

Ξέρω ότι δεν ήταν νόρμα πριν από λίγα χρόνια, και γνωρίζω πολύ καλά ότι ακόμη και σήμερα, πολλοί μεγαλύτεροι σε ηλικία, ή ακόμη και μικρότεροι (κοντόφθαλμοι) δεν στηρίζουν το ΛΟΑΤΚΙ κίνημα, δεν είναι ανεκτικοί προς αυτό, δεν δέχονται καν να κάτσουν στο ίδιο μέρος με άτομα που δεν είναι straight. Αλλά ξέρεις κάτι; Τα ίδια άτομα είναι κοντόφθαλμα και σε άλλα πράγματα, τα οποία προσπερνάμε, επειδή θεωρούμε την σεξουαλική ταυτότητα πιο σημαντική. Αλλά γι αυτό υπάρχει ενημέρωση, γι αυτό υπάρχουν σχολεία και πανεπιστήμια (ναι, το ξέρω ότι πολλοί καθηγητές το περνάνε τσάτρα-πάτρα αυτό το κεφάλαιο….και άλλοι τόσοι που κάνουν εξεραιτική δουλειά στη διαπαιδαγώγηση. Πάντα υπάρχουν δύο όψεις σε ένα νόμισμα.), γι αυτό υπάρχει το awareness.

Και φτάνω στον στόχο της έκθεσης αυτής, το Pride.

Θα το κάνω λίγο πιο τραβηγμένο για να το καταλάβεις όπως το βλέπει κάποιος που δεν το βιώνει εκ των έσω. Το τελευταίο πράγμα που θα κάνει τον κλειστόμυαλο, ομοφοβικό τύπο που σε κοιτάει με μισό μάτι να σε αποδεχτεί, είναι να δει μια παρέλαση από ασημί κιλοτάκια (ή μια παρέλαση χωρίς αυτά…) και strap on στο κεφάλι τους. Δεν μιλάω για το Athens Pride, που όπως έχω δει είναι πιο σεμνό, μιλάω για τα Pride γενικά. Το να φτάσεις στο εξτρίμ για να κάνεις τον άλλον να σε αποδεχτεί, το να τον σοκάρεις, να τον αφήσεις άφωνο να κοιτάει με το σαγόνι του να κρέμεται, θα έχει αντίθετα αποτελέσματα. Το να σε δει η εβδομηντάχρονη γιαγιά να κάνεις γυμνισμό στη μέση της Πλατείας Συντάγματος με τη σημαία του Pride στο στήθος, δεν θα την κάνει να σε δει όπως είσαι.

Γιατί εκείνη τη στιγμή δεν είναι το άτομο που είσαι στην καθημερινή σου ζωή. Είσαι μια κινητή δυσφήμιση αυτού που ξεκίνησε ως ισότητα. Γίνεσαι έκθεμα, και οι ιδέες σου, το ποιος είσαι, γίνονται όργανο στα χέρια εκείνων των λίγων που βλέπουν την ισότητα ως αφορμή για πανηγύρι. Είσαι άτομο κι έχεις δικαίωμα να είσαι όποιο θέλεις, με όποιον θέλεις. Δεν είσαι σούργελο, δεν είσαι αφορμή για τα κανάλια να σε ξεφτιλίσουν, εσένα και το ανθρώπινο δικαίωμά σου να υπάρχεις όπως θέλεις, για να κάνουν τηλεθέαση. Δεν είσαι καν υλικό για άρθρα, μηδενός εξαιρουμένου (ούτε καν αυτού εδώ), γιατί δεν θα έπρεπε να σε καταλαβαίνουν ως κάτι διαφορετικό που αξίζει την προσοχή τους σαν κάτι άλλο πέρα από ον.

Με πολύ λίγα λόγια…

Το Pride, και το κάθε είδους pride, δεν θα έπρεπε να μας απασχολεί περισσότερο από όσο μας απασχολεί το γεγονός ότι αναπνέουμε. Είναι δεδομένο ότι είσαι gay, trans, queer και ό,τι άλλο θέλεις, όπως εγώ είμαι εγώ. Και δεν θα μου βάλω την ταμπέλα straight, επειδή θεωρώ πως εντελώς straight δεν υπάρχει.

Ίσως κάποια στιγμή ξυπνήσουμε και καταλάβουμε ότι δεν έχει σημασία το ΤΙ είμαστε. Φτάνει μόνο το γεγονός ότι είμαστε.

Με κάθε ειλικρίνεια, δεν έχω βάλει περισσότερο από εμένα μέσα σε ένα κείμενο. Ελπίζω αυτό να μην παρεξηγήθηκε, να μην έγινε λόγος κάποιος να προσβληθεί. Προσπάθησα να το κάνω όσο ξεκάθαρο όσο είναι μέσα στο κεφάλι μου, όσο είναι αυτό δυνατόν. Όποιος θέλει μπορεί να με ρωτήσει ό,τι θέλει, και να είναι σίγουρος ότι θα απαντήσω.

Ακόμη κι αυτή τη στιγμή, πριν πατήσω το πλήκτρο της δημοσίευσης, αμφιταλαντεύομαι, να ξέρεις..

Με πραγματικά πολλή αγάπη προς όλους,

Άννα.