Prometheus: Μια πρώτη Επαφή

Πρέπει να πω ότι οι ταινίες επιστημονικής φαντασίας δεν ήταν ποτέ οι αγαπημένες μου. Δεν είχα ασχοληθεί ποτέ να δω τα «cult classics» του κινηματογράφου μέχρι το περασμένο καλοκαίρι που, μαζί με τη movie geeκ (ή απλώς movie lover?) σχέση μου, βάλαμε κάτω ένα μεγάλο μπολ πατατάκια και Doritos –κατακαλόκαιρο, έξω να σκάει ο τζίτζικας  κι εμείς με δύο ανεμιστήρες στο φουλ, έναν για τον καθένα- κι αποφασίσαμε να δούμε τo Alien (του Ridley Scott). Τελικά δεν το είδαμε (κυρίως επειδή εγώ δεν ήθελα να βαρεθώ, όπως νόμιζα ότι θα γινόταν, με την αργή πλοκή του έργου). Περάσαμε κατευθείαν από το Aliens του Cameron (από το οπoίο μου έμεινε η badass Xeno Queen), στο τρίτο (το οποίο ξέχασα αμέσως...) κι από εκεί στο καταστροφικό Alien: Resurrection (το οποίο αφήσαμε μισό μετά από δική μου απαίτηση, έχοντας πλέον μπουχτίσει από τα πολλά “fucks” που δίνονταν απλόχερα σε αυτό το έργο.)

Με αφορμή το καινούριο Alien: Covenant, ο γλυκός μου σύντροφος μου έβαλε task μεταξύ σοβαρού και αστείου. Να δω ως το τέλος όλο το franchise, συμπεριλαμβανομένων και τον Predator ταινιών, για να είμαι κατάλληλα προετοιμασμένη στην προβολή της ταινίας. Μεταξύ σοβαρού και αστείου, λοιπόν, σφραγίστηκε η μοίρα μου, και αυτή η εβδομάδα, αρχής γεννωμένης από σήμερα/απόψε, είναι αφιερωμένη στα υπέργλυκα Xenomorphs! Ώρα να μάθω να ξεχωρίζω τα Big Chap, Dog Alien, Predalien, Mega Alien και Alien Supreme από τον ήχο της γλώσσας τους και μόνο! Κάθε βράδυ, όχι μόνο θα βλέπω από μια ταινία της σειράς, αλλά και θα γράφω γι αυτήν, περιμένοντας τα χάχανα όσων γνωρίζουν το franchise καλύτερα και από την ανάποδη του χεριού του :) 

Καλή μου θέαση, λοιπόν, με τις ευλογίες του αγαπημένου μου συντρόφου (ο πρώτος που θα γελάσει, το ξέρω, και με το δίκιο του. Οϊμέ η καψερή κι άσχετη….)

…

H πρώτη νύχτα ήταν αφιερωμένη στο Prometheus. Κάπου στα μισά συνειδητοποίησα ότι το είχα ξαναδεί, αλλά κοιμήθηκα στην τελευταία πράξη του έργου (προς μεγάλη μου κατάπληξη, αφού πρόκειται για πολύ ενδιαφέρουσα ταινία). Φερμένο από κάποιον άγνωστο πλανήτη του πέρα ηλιακού συστήματος, το Prometheus βγήκε στους κινηματογράφους το 2012, εγώ θα πρέπει να το είχα πετύχει σε κάποιο νυχτέρι μου μπροστά στην tv (και μάλιστα θυμάμαι καθαρά πως νόμιζα ότι έβλεπα το «Η Γυναίκα του Αστροναύτη»)

Εν πάση περιπτώσει, αν και το είχα αρκετά καθαρά στο μυαλό μου, έκατσα να το ξαναδώ για το φρεσκάρω. Βέβαια έχω το μεγάλο αρνητικό να βλέπω ταινίες καθισμένη σε μια αρκετά άβολη καρέκλα σαλονιού, πάντα κάνοντας κάτι άλλο την ίδια στιγμή (στην προκειμένη έβαφα τα νύχια μου… Τρέχα γύρευε), οπότε αναγκαστικά χάνω πολλά από τα Easter eggs που παρουσιάζονται. Γι αυτό μετά –ή κατά τη διάρκεια- ρωτάω την αγαπούλα σχετικά, μέσω Facebook.

Η ταινία ξεκινάει με τον αλμπίνο, μποντιμπιλντερά αδελφό του Σωκράτη να καταπίνει αυγοτάραχο, με φόντο –μάλλον;- κάποια τοποθεσία που θέλει απεγνωσμένα να μας φέρει στο μυαλό τον Παράδεισο. Κι ενώ ο μούφα Σωκράτης καταπίνει τις μπίλιες του καταχαρούμενος για το πέρασμα στην αιώνια ζωή σε μορφή διασπασμένης αλυσίδας DNA, εμείς περνάμε στο αστρόπλοιο Prometheus, μέσα στο οποίο θα διαδραματιστείς σχεδόν όλο το έργο. Ο Michael Fassbender σε ρόλο ξανθού νεοναζί  -γκρο πλαν στον τρόπο με τον οποίο κάνει ποδήλατο καρφώνοντας απανωτά δίποντα με ζογκλερικά κόλπα- προσπαθεί να γίνει ακόμη πιο ναζί, κουρεύοντας και βάφοντας τα μαλλιά του πλατινέ. Δεν μας ξεφεύγει καθόλου το πόσο «τέλειος» φαίνεται να είναι, σε σύγκριση με το υπόλοιπο πλήρωμα που θα δούμε αργότερα.

Κρατώντας την τελειότητα του David (ω ναι, είναι ο Δαυίδ, ένα ακόμη πρότυπο τελειότητας … τι έκπληξη….) ως δεδομένη, εισαγόμενα στην πρώτη γυναίκα του πληρώματος, την Meredith Vickers, που χτυπιέται αλύπητα στο πάτωμα κάνοντας push-ups. Να σημειωθεί ότι είναι τόσο λευκή και κατάξανθη που μπροστά της ωχριά ακόμη και το βαμμένο με L’Oreal μαλλί του David. [Γιατί της αξίζει.]

Στη συνέχεια γνωρίζουμε τους επιστήμονες-στερεότυπα του έργου: το ερωτευμένο ζευγάρι των αρχαιολόγων Charlie Holloway και Elizabeth Shaw (τα μόνα ονόματα που θα θυμόμαστε στην πορεία του έργου, καθώς όλοι οι άλλοι είτε πεθαίνουν πολύ γρήγορα είτε απλά δεν αναφέρονται αρκετά για να τους συγκρατήσουμε…), o jackass γεωλόγος που αγαπάει τα πετρώματα και το τομάρι του, ο συμπαθητικά παράφωνος καπετάνιος (που φυσικά πρέπει να είναι μαύρος), ο ζωολόγος που παραείναι ερωτευμένος με τη δουλειά του για να πάρει οτιδήποτε σοβαρά και, φυσικά, η Ιρλανδή με την υπερβολικά ιρλανδική προφορά. Α, και ο David είναι ρομπότ. Γι αυτό είναι τόσο τέλειος (Δεν υπάρχουν τέλειοι άντρες, αγάπη μου…duh…)

Να πούμε επίσης πως η αρχαιολόγος Dr. Shaw μελετά τους αρχαίους πολιτισμούς οι οποίοι, σε διαφορετικές χρονικές περιόδους μεταξύ τους, φαίνεται να λατρεύουν τα ίδια τεράστια όντα που δείχνουν προς τα αστέρια και, συμπερασματικά είναι δημιουργοί του ανθρώπινου γένους (a.k.a Engineers). Εκκείνη, όμως, συνεχίζει να πιστεύει στον Θεό…   * facepalm *

Μετά την εισαγωγή στους χαρακτήρες, τα πράγματα φαίνεται να πηγαίνουν σχετικά ήρεμα καθώς οι επιστήμονές μας ταξιδεύουν προς ένα κοντινό, τεχνητό όγκο, κενό στο μέσο του, μέσα στο οποίο ανακαλύπτουν ένα αποκεφαλισμένο πτώμα μεγάλων διαστάσεων (σε αυτή την ταινία οτιδήποτε μεγάλο ισούται με το μη ανθρώπινο, banana for scale) και, πίσω από μια κλειστή πόρτα, το επίσης τεράστιο κεφάλι, κλεισμένο μέσα σε κάτι που υποπτεύονται ότι είναι εξωσκελετός. Δεν είναι, όπως φαίνεται στην πορεία. Παίρνουν το κεφάλι, και, ως γνήσιοι επιστήμονες σε πιθανώς εχθρικό περιβάλλον, πάντα με απόλυτο επαγγελματισμό….. Βγάζουν τα κράνη τους για να αναπνεύσουν λίγο καθαρό, εξωγήινο αέρα βρε αδελφέ! Εν τω μεταξύ, σε μια διπλανή αίθουσα, ο David, δείχνοντας γνήσια περιέργεια (αν και , όπως είπαμε, είναι ρομπότ) βάζει το δάχτυλό του σε μια περίεργη κολλώδη ουσία, εξετάζει μια lava lamp που φτύνει μαύρη κόλαση και, τελικά, επειδή δεν του φτάνει ο χρόνος, την παίρνει μαζί του και τη βάζει στο ψυγειάκι του αερόπλοιου, δίπλα από το γάλα των αστροναυτών. Ρίχνει μια σταγόνα από τη μαύρη κόλαση (μου αρέσει αυτό, θα το κρατήσω…) στο ποτό του Charlie και περιμένει να δει τι θα γίνει. (Θετικό μυαλό αυτό το παιδί…)

Ο Charlie, ανυποψίαστος, περνάει μια «ιδιαίτερη νύχτα» με τη γυναίκα του, και την επόμενη μέρα ανακαλύπτει ότι μάλλον κάτι έχει κολλήσει (ή το παράκανε με το κάπνισμα, αν κρίνουμε από τα κατακόκκινα μάτια του), αλλά δεν δίνει σημασία. Η ομάδα ξεκινά για την δεύτερη αναγνωριστική στον LV-223, ανακύπτοντας τα πτώματα των δύο κακόμοιρων που την προηγούμενη μέρα ξέχασαν στο κούφιο βουνό. Οι εναπομείναντες δεν το είδαν, αλλά εμείς πήραμε όλη τη γεύση της φρίκης με εκείνη την αηδιαστική λευκή κόμπρα που αποφάσισε ότι το καλύτερο μέρος να ξεχειμωνιάσει κανείς είναι το ανθρώπινο στόμα. Μπλιαχ. Εν τω μεταξύ, ο David ανακαλύπτει έναν ζωντανό Engineer και ο Charlie χειροτερεύει, αλλά μέχρι να το καταλάβει η γυναίκα του έχει αρχίσει να αποσυντίθεται. Τελικά η Ξανθιά παίρνει την εκδίκησή της και τον καίει ζωντανό πριν πει στο σκάφος της.

Όμως η Dr. Shaw είναι έγκυος! (Dun dun DUN!) και μάλιστα τριών μηνών. «Όχι σε κάτι ανθρώπινο» σπεύδει να επιβεβαιώσει τις φοβίες μας ο David, κι εκείνη τρέχει πανικόβλητη μέσα στο σκάφος, προσπαθώντας να βγάλει το εξωγήινο μωρό της με μια ειδική κάψουλα, που όμως είναι σχεδιασμένη μόνο για άντρες!

[…αλήθεια τώρα; Φεμινιστικο-σεξιστικά μηνύματα μέσα σε ταινία τρόμου-φαντασίας; Το 2012; Μετά από ολόκληρη Εllen Ripley και τέσσερεις διαφορετικές version της Sarah Connor?]

Με τα πολλά, η Δόκτορας καταφέρνει να παρακάμψει το πρωτόκολλο και να αφαιρέσει από τη μήτρα της τον απόγονο του Κθούλου. Την ράβουν όπως-όπως με το συρραπτικό από το δίπλα γραφείο, κι εκείνη, φανερά καταβεβλημένη κι αιμόφυρτη καταφεύγει σε μια άλλη αίθουσα, όπου την περιμένει το κερασάκι στην τούρτα: ο σταφιδιασμένος Weyland (ο ιδιοκτήτης του σκάφους που είχε μπει στη φορμόλη για όλο αυτό το διάστημα) στέκεται μπροστά της σε όλη του τη σαπισμένη δόξα, αναγγέλλοντας ότι θα πείσει τους Engineers να του χαρίσουν την αθανασία. (Και πολύ που χέστηκαν οι Engineers, εδώ που τα λέμε….)

Σε μια τελευταία επιδρομή στο σκάφος-δαγκωμένο donut των Engineers, ο David ξυπνάει τον κοιμισμένο γίγαντα ο οποίος μάλλον δεν πρόλαβε να πιει καφέ, αφού το δίνει ένα χαστούκι που του ξεκολλάει το κεφάλι στέλνοντάς το αρκετά μέτρα πιο πέρα πριν το ρομπότ προλάβει να ολοκληρώσει μια φράση. Βάζει μπροστά το σκάφος, και η δράση εκτοξεύεται καθώς η Shaw προσπαθεί να πει στον καπετάνιο του Prometheus ότι ο μόνος τρόπος να σταματήσει το εξωγήινο αστρόπλοιο από το να φέρει το θάνατο στη γη είναι να το καταστρέψει. Ο καπετάνιος πείθεται κι εμβολίζει το σκάφος το οποίο πέφτει από τον ουρανό κι αρχίζει να κυλά, καταπλακώνοντας την Meredith που τρέχει να ξεφύγει. Η Shaw επιστρέψει στο Prometheus και βρίσκεται μπροστά στο αποτρόπαιο θέματα του πλάσματος που γέννησε να έχει μεγαλώσει, καταλαμβάνοντας ολόκληρο το δωμάτιο «τοκετού», απειλώντας να τη φάει. Πάνω στην ώρα, ο επιζήσαντας της πρόσκρουσης Engineer μπαίνει μέσα με απειλητικές διαθέσεις, αλλα η Δόκτορας τον ξεγελά, ρίχνοτάς τον κατευθείαν πάνω στο πλάσμα που κουνά πεινασμένο τα πλοκάμια του.

Τα τελευταία λεπτά του έργου περνάνε με την Δόκτορα Shaw να ακολουθεί τις οδηγίες του David για να ξεφύγει από τον πλανήτη, στηριζόμενη στα λόγια του πως μπορεί να πιλοτάρει ένα από τα πολλά εξωγήινα σκάφη που βρίσκονται εκεί. Αντί όμως να πάρουν την κατεύθυνση προς τη γη, η Shaw και ο David (ή ό,τι έχει απομείνει από αυτόν, εν πάση περιπτώση) οδεύουν προς το άγνωστο, προσπαθώντας να ανακαλύψουν τους υπόλοιπους Engineers, προς την ανακάλυψη της απάντησης του «Γιατί μας δημιούργησαν και μετά μας παράτησαν;» ….

Ωπ, λάθος. Λίγο πριν πέσουν οι τίτλοι τέλους, βλέπουμε το ακίνητο σώμα του Engineer στο πάτωμα του Prometheus. Από μέσα του, αργά κι αποκρουστικά, βγαίνει το λεπτό σώμα ενός άλλου πλάσματος, με λιπόσαρκα χέρια και πόδια, κεφάλι οβάλ μπροστά, τυφλό, και μυτερό πίσω. Το πλάσμα τεντώνεται, ανοίγει το στόμα του… μέσα από το οποίο βγαίνε ένα ακόμη στόμα.

The end.

…

Αν και μπορεί να μη φαίνεται, η ταινία μου άρεσε πολύ. Παρά το γεγονός ότι σίγουρα έχω χάσει τουλάχιστον το 1/3 από απροσεξία, δεν μπορούσα να μην θαυμάσω τα γραφικά και το καταπληκτικό acting του David (ακριβώς επειδή ήταν τόσο απρόσωπο και ψυχρό, αλλά ταυτόχρονα σου αφήνει υπόνοιες ότι το πλάσμα αυτό, όσο κι αν θέλουν να στο παρουσιάσουν ως απλό ρομπότ, έχει αισθήματα. Γι αυτό και τα βλέμματα όλο απέχθεια, η ειρωνεία, ο σαρκασμός προς το πλήρωμα. Ένα απλό ρομπότ δεν μπορεί να έχει όλα αυτά τα τόσο ανθρώπινα χαρακτηριστικά.)

Πέρα από το κακό χιούμορ, την άτεχνη έκφραση όσον αφορά σε ταινίες και την primitive προσπάθεια να φέρω εις πέρας κάτι που να φέρνει λίγο σε παρουσίαση, ελπίζω πως οι αληθινοί λάτρεις του Prometheus και των ταινιών Alien δεν θα ζητήσουν να κρεμαστώ παραδειγματικά σε κάποια κατάμεστη πλατεία της πόλης. [Ήταν μόνο η πρώτη ταινία, άλλωστε.]

Επόμενος στόχος: “Alien”!

Από τη Melane με αγάπη….