Βήμα Βήμα....

Για να πας κάπου, πρέπει πρώτα να ξεκινήσεις, να κινηθείς. Το ένα πόδι μπροστά από το άλλο, και πάμε. Με μικρά βήματα, σκοντάφτοντας στα ίδια σου τα παπούτσια. Το σημαντικό, όμως, είναι οτι ξεκίνησες, δεν έμεινες στάσιμος, και τόλμησες να κάνεις αυτό το πρώτο βήμα.

Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που θαυμάζω: κάποιοι για το ταλέντο τους στο γράψιμο, κάποιοι για το ταλέντο τους να τα γράφουν όλα -αυτός είναι ο λεγόμενος "αρνητικός θαυμασμός", δεν είναι κάτι στο οποίο αποσκοπούμε εμείς  οι καλοί άνθρωποι. Σε κάποιους θαυμάζω την ικανότητά τους να σε βάζουν στη θέση σου με ένα βλέμα, σε άλλους το ανυπέρβλητο ατού να σε κάνουν να κουνιέσαι άβολα στην καρέκλα σου. Όμως, από τα παραπάνω ταλέντα, δεν έχω τίποτα. Είμα μια κοπέλα που πολύ σύντομα θα γίνει είκοσι τεσσάρων ετών και στις τρεισήμισι το βράδυ αποφάσισε να κάνει ενδοσκόπιση. Με -είμαι σίγουρη- εντελώς λανθασμένη ορθογραφία και όσο άτεχνα πάει το κοντέρ.

Νομίζω πως αυτό εδώ είναι ένα κείμενο καθ' όλα αυτοβιογραφικό, χωρίς πολλά-πολλά. Στην άκρη και οι ντροπές και όλα όσα με χαρακτηρίζουν (θα μου πεις εσύ τώρα πως την ντροπή δεν την έχεις δει ποτέ σου, και θα έχεις δίκιο. Η ψυχή μου το ξέρει πόσο ντρέπομαι να ανοίξω το στόμα μου σε ανθρώπους που δεν με γνωρίζουν, να μπω σε έναν καινούριο χώρο ακόμη κι αν είναι άδειος αν είμαι μόνη μου, λες κι έχω stage fright χωρίς το stage κι όλα αυτά τα όμορφα... Όποιος ντρέπεται για την ντροπή του, την καλύπτει, έχω καταλήξει. Να πόσο καλά κρύβομαι.)

Θυμάμαι, όμως, μια εποχή, όχι πολλά χρόνια πίσω, που δεν ήμουν έτσι. Θυμάμαι τον εαυτό μου πολύ ποιο μαχητικό, πιο ορμητκό, πιο... "Πιο". Δεν ξέρω πως έγινε και ξαφνικά όσα με χαρακτήριζαν αποφάσισαν να με εγκαταλείψουν, αφήνοντας μια Άννα εντελώς γυμνή από τα βασικά συστατικά της στοιχεία, βάζοντας καινούρια στη θέση τους. Λες κι αποφάσισε μια μέρα να βρέξει μια νέα προσωπικότητα, τρεις τόνους πιο κάτω από την ήδη υπάρχουσα! Παράξενο πράγμα.... Σαν να ξύπνησα απότομα, έτσι μου φάνηκε, και ξαφνικά δεν έφτανε να χαμογελάσω ευγενικά σε κάποιον για να σπάσει ο πάγος, και δεν μπορούσα πλέον να μιλάω με όλους όπως πριν -και δεν ήθελα να το κάνω! Ήθελα το σπίτι μου, και την ηρεμία μου, κι ένα-δυο ανθρώπους μόνο κοντά μου. Λίγα και καλά. Ούτε πολύ "έξω", ούτε πολύ "αργά", ούτε με παρέα.

Όχι, δεν είναι κακό, μην το παίρνεις στραβά. Απλά ήταν απότομη η αλλαγή. Από εκεί που ήθελα συνέχεια να "ζω", ξαφνικά ήθελα να ζω "αλλιώς". Να αρκούμαι, αλλά ταυτόχρονα να με ξενίζει αυτή η εγκράτεια. Πολύ αντιφατικά αισθήματα, αν θες τη γνώμη μου...

Αυτό που δεν είχα ποτέ, και ήρθε εντελώς φυσικά (ή απόλυτα βίαια;) στη ζωή μου ήταν ο θυμός. Πολύς θυμός, για σχεδόν τα πάντα: Για τη ζωή μου όπως ήταν, για τους ανθρώπους που ήταν/δεν ήταν δίπλα μου, για τις σπουδές μου, για τις επιλογές μου (για επιλογές που ακόμη δεν είχα κάνει κι ένιωθα να με περιορίζουν). Κάθε κύμα θυμού σαν να έφερνε μια κρίση που δεν μπορούσα να διαχειριστώ (και ακόμη δεν μπορώ, ο θυμός παραμένει ένα από τα βασικά μου χαρακτηριστικά όσο κι αν προσπαθώ να τον κρατάω υπό έλεγχο). Θελω τόσο πολύ να λέω στον εαυτό μου πως είμαι ένας ήρεμος άνθρωπος που αγαπάει την εσωτερική γαλήνη του, όμως έχω εξελιχθεί σε μια απαίσια ψεύτρα! Είμαι το χείριστο δείγμα αυτοσυγκράτησης!

Κάπου εδώ είχα κι ένα point σχετικά με το "ένα βήμα παρακάτω" που έγραψα στην αρχή. Και το point ήταν πως, προσπαθώ. Όχι πολύ (τον αγαπάω τον εαυτό μου για να κάψω φλάτζες) αλλά προσπαθώ. Και με τον θυμό (κι ας ξεφεύγω, κι ας κάνω έξαλους όσους με αγαπάνε κάθε τόσο) και με την ντροπή μου και με το πόσο δειλή έχω γίνει (κι ας φεύγω τρέχοντας, κυριολεκτικά, όταν νιώθω πως δεν με χωράει ο τόπος ή θεωρήσω πως κάποιος με κοίταξε στραβά). Μόνο στην αγάπη δεν έχω κάνει σκόντο ακόμη. Εκεί προσπαθώ λιγάκι παραπάνω, γιατί αξίζει.